Adios Costa Rica! Buenas Bocas del Toro Panama!
Door: Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
03 December 2014 | Panama, Bocas del Toro
Afgelopen zaterdag hebben we Costa Rica achtergelaten en is de laatste week ingegaan die we in Panama zullen doorbrengen. In totaal zijn we 3 nachten op Isla San Cristobal en nog 1 nacht op Isla Colon (hoofdeiland) verbleven. Bocas del Toro is een tropische archipel van jungle eilanden welke aan de noordwestelijke kust van Panama liggen. De hoofdstad ligt op het hoofdeiland Isla Colón, het grootste en tevens het meest ontwikkelde eiland.
De grensovergang van Costa Rica naar Panama was opnieuw een avontuur op zich. 's Ochtends 8:30 uur de bus gepakt naar de grens waar we bij Sixaola Costa Rica de grens over zijn gegaan naar Guabito Panama. Tevens het punt waar we in plaats van 7 uur tijdsverschil nu 6 uur tijdsverschil met Nederland hebben. Het was het laatste busritje met het openbaar vervoer dus nog even dubbel genieten van het binnenland van Costa Rica. De grens van Costa Rica en Panama bestaat uit een rivier 'Rio Sixaola' waarover een oude spoorbrug ligt. De brug is een verschrikkelijk oud ding waar je zelf met je bagage over houten bielsen met allemaal gaten ertussen naar de andere kant moet lopen. Eigenlijk levensgevaarlijk maar wel een avontuur op zich. Het zag er rustig uit bij de grens dus dat was fijn. Eénmaal bij de Costa Ricaanse immigratie bleek de automaat waar je tax moet betalen om het land te verlaten kapot te zijn.....gevolg alle toeristen van slag...!!! Bleken we naar één of andere shop te moeten in Sixaola om daar contant te betalen. En dan moet je ook nog eens een dollar extra per persoon betalen omdat je contant betaalt. Stiekem probeerden we eerst samen met onze Australische vriend genaamd 'Dan' illegaal Costa Rica uit te gaan. Zo stonden we binnen no-time aan de Panamese kant. Tot we bij de Panamese immigratie geen exit stempel van Costa Rica konden laten zien. Jammer! Weer terug over de brug naar Costa Rica waar we er toch uiteindelijk aan moesten geloven om naar de shop te gaan wat zelfs een restaurant bleek te zijn. Eénmaal betaald, voorzien van bewijs en een exit stempel Costa Rica in ons paspoort terug de brug op weer naar Panama. Nog nooit in mijn leven heb ik zo snel van grens gewisseld...van Costa Rica naar Panama, Panama terug naar Costa Rica en van Costa Rica weer naar Panama haha! Eénmaal terug aan de Panamaneese kant, tax betaald om het land binnen te komen. Toen liepen we een soort dijkje af waar aan het einde allemaal taxi's stonden. Allerlei mensen waren inmiddels tegen ons aan het schreeuwen en ze maakten allerlei gebaren dat we naar links moesten. In eerste instantie begreep ik niet waarom maar uiteindelijk begreep ik dat we daar dus de immigratie zit waar we ook nog heen moesten. Dit werd Hoef even allemaal te veel en hij geloofde niet dat we daar ook nog heen moesten en stond bovenaan de dijk te schreeuwen: 'Ik geloof het niet, en ik weiger daar heen te gaan!' Inmiddels was ik al naar links het dijkje afgelopen en schreeuwde tegen Hoef 'dan niet, ik zie je in Panama City wel weer ergens! Al snel kwam hij ook naar beneden waar we inderdaad het immigratie kantoor zagen en onze paspoorten netjes lieten stempelen. Gelukkig hadden we nu ons vliegticket van Panama City naar Amsterdam om te bewijzen dat we Panama zouden gaan verlaten binnen 90 dagen dus verder geen problemen! Vanaf de grens bij Guabito zijn we samen met onze Australische vriend naar de haven van Almirante gerezen. Normaal zou deze reis bijna een uur kosten maar aangezien onze bestuurder met plankgas door de bergen reed stonden we na een half uur al in de haven van Almirante. Leo heeft ons daar met zijn boot opgepikt en ons naar onze hut op het water gebracht. Aangezien de verhuurders Lazare & Jody vanwege familie omstandigheden in het buitenland zijn neemt Leo de boel hier voor hen waar.
Onze reef cabine Coco Vivo lag op het zuidelijkste puntje van Isla Cristobal. Het eiland heeft z'n 200 inwoners en heeft geen wegen en geen elektriciteitsnet maar Coco Vivo wordt ondersteund met zonnepanelen, een back-up generator en een regenwater opvangsysteem. Er is een zoetwater douche en een compostering toilet op 2 minuten lopen de jungle. De toilet was voor ons de enige en grootste uitdaging afgelopen dagen en dan voornamelijk als het donker was en het regende. Na elke gebruik van de 'WC' moest je gesnipperd boomschors erin gooien. Dit is wat wij zien als doortrekken. De dichtstbijzijnde plek waar je wat eten kan kopen is 10 min met de motorboot of een uur met de kayak. Hetgeen ze daar verkopen is rijst, pasta, water en bier. Gelukkig hadden wij een rugtas vol boodschappen van het vaste land meegenomen! Het was prachtig en bijzonder om in de hut op het water te mogen verblijven. 's Ochtends werd ik wakker van het geluid van de vissen die uit het water springen, de bootjes die langsvaren en de zeewind die door de slaapkamer heen waait. Na het ontbijt van de springplank de zee induiken, snorkelen en kajakken. Ik heb genoten van het prachtige koraalrif voorzien van vele vissen en zeesterren rondom de hut. 's Avonds koken met uitzicht op zee terwijl de kleine gekko's door het hele huis heen lopen. En dan natuurlijk nog het adembenemende uitzicht en hebben we een prachtige sunset mogen meemaken. Klinkt als een paradijs of niet? Richard had daarbij ook het geluk om op deze locatie afgelopen maandag zijn verjaardag te mogen vieren. Het was wel even omschakelen om ineens 3 dagen echt te ontspannen aangezien we afgelopen weken elke dag flink op pad zijn geweest. Leo en zijn ondeugende 5-jarige zoon Adriaan hebben absoluut hun best gedaan om ons verblijf zo optimaal mogelijk te maken. Elke dag kregen we een kokosnoot om te drinken en we hoefden maar iets te vragen of hij regelde het voor ons! Een middagje zijn we met hun in de boot gaan varen door Dolphin Bay waar we een aantal dolfijnen hebben gezien. Vervolgens door naar Isla Bastimentos waar we gezwommen hebben op Red Frog Beach. Op de terugweg een drankje gedaan in een klein restaurantje wat zich, net zoals bijna alle huisjes hier, op palen op het water bevindt. 's Avonds op advies van de mensen die voor ons in de hut verbleven gegeten bij het restaurant wat aan de andere kant van het water ligt. Het restaurant is alleen op vrijdag en zondag open en ze zouden daar fantastische pizza moeten hebben. Iets waar ik naar al die rijst met bonen, soms wel 2 a 3 keer per dag, enorm naar uitzag. Toen we daar aankwamen om 18 uur waren de pizza's uitverkocht......neeeeeee dan maar een goede steak!
Vanmidaag zijn we per boot naar het hoofdeiland Isla Cólon verhuisd. Zeiknat en compleet onder het zout kwamen we aan in Bocas Town op Isla Cólon. Toen we weggingen zag de zee er rustig uit.......tot we bij het grote open stuk kwamen! Golven, hele hoge golven en deze golven werden alleen maar groter. We klapten met de boot keihard van golf naar golf en het zeewater vloog alle kanten op en dat zonder het dragen van een zwemvest. De kleine Adriaan zat aan mij vastgeklampt en ik hield hem stevig vast aangezien hij niet kan zwemmen en ook geen zwemvest aan had. Zelfs voor de vrouw van Leo bleek het teveel aangezien ze niet lekker werd onderweg. Deze boottrip verliep dus niet zoals wij verwacht hadden. De lokale boot (lancha) naar Isla Ometepe in Nicaraqua was er niks bij! Na 45 minuten in deze wilde zee kwam de haven van Isla Cólon eindelijk in zicht. Leo stopte de motor van de boot en haalde vervolgens tot onze grote verbazing een aantal zwemvesten te voorschijn. Die moesten we omdoen omdat de politie in de haven hierop controleert. Okay! Met een grote glimlach trokken we in het zicht van de haven de zwemvesten aan. Eind goed al goed, maar deze boottrip zullen wij beiden niet snel vergeten.
Morgen vliegen we eind van de middag door naar onze eindbestemming Panama City. Dit zal ongeveer vanaf hier een uurtje vliegen zijn. Hopelijk is het helder weer want dan hebben we prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig op de eilanden! Maar eerst het levendige Bocas Town op Isla Cólon verkennen wat een hele andere wereld is dan ons rustgevende hutje op Isla Cristobal. Daarbij genieten van onze basic hotelkamer wat wij na deze dagen zien als een riante villa met een fijn toilet ;) Maar deze afgelopen 3 dagen waren wel een unieke ervaring!
De grensovergang van Costa Rica naar Panama was opnieuw een avontuur op zich. 's Ochtends 8:30 uur de bus gepakt naar de grens waar we bij Sixaola Costa Rica de grens over zijn gegaan naar Guabito Panama. Tevens het punt waar we in plaats van 7 uur tijdsverschil nu 6 uur tijdsverschil met Nederland hebben. Het was het laatste busritje met het openbaar vervoer dus nog even dubbel genieten van het binnenland van Costa Rica. De grens van Costa Rica en Panama bestaat uit een rivier 'Rio Sixaola' waarover een oude spoorbrug ligt. De brug is een verschrikkelijk oud ding waar je zelf met je bagage over houten bielsen met allemaal gaten ertussen naar de andere kant moet lopen. Eigenlijk levensgevaarlijk maar wel een avontuur op zich. Het zag er rustig uit bij de grens dus dat was fijn. Eénmaal bij de Costa Ricaanse immigratie bleek de automaat waar je tax moet betalen om het land te verlaten kapot te zijn.....gevolg alle toeristen van slag...!!! Bleken we naar één of andere shop te moeten in Sixaola om daar contant te betalen. En dan moet je ook nog eens een dollar extra per persoon betalen omdat je contant betaalt. Stiekem probeerden we eerst samen met onze Australische vriend genaamd 'Dan' illegaal Costa Rica uit te gaan. Zo stonden we binnen no-time aan de Panamese kant. Tot we bij de Panamese immigratie geen exit stempel van Costa Rica konden laten zien. Jammer! Weer terug over de brug naar Costa Rica waar we er toch uiteindelijk aan moesten geloven om naar de shop te gaan wat zelfs een restaurant bleek te zijn. Eénmaal betaald, voorzien van bewijs en een exit stempel Costa Rica in ons paspoort terug de brug op weer naar Panama. Nog nooit in mijn leven heb ik zo snel van grens gewisseld...van Costa Rica naar Panama, Panama terug naar Costa Rica en van Costa Rica weer naar Panama haha! Eénmaal terug aan de Panamaneese kant, tax betaald om het land binnen te komen. Toen liepen we een soort dijkje af waar aan het einde allemaal taxi's stonden. Allerlei mensen waren inmiddels tegen ons aan het schreeuwen en ze maakten allerlei gebaren dat we naar links moesten. In eerste instantie begreep ik niet waarom maar uiteindelijk begreep ik dat we daar dus de immigratie zit waar we ook nog heen moesten. Dit werd Hoef even allemaal te veel en hij geloofde niet dat we daar ook nog heen moesten en stond bovenaan de dijk te schreeuwen: 'Ik geloof het niet, en ik weiger daar heen te gaan!' Inmiddels was ik al naar links het dijkje afgelopen en schreeuwde tegen Hoef 'dan niet, ik zie je in Panama City wel weer ergens! Al snel kwam hij ook naar beneden waar we inderdaad het immigratie kantoor zagen en onze paspoorten netjes lieten stempelen. Gelukkig hadden we nu ons vliegticket van Panama City naar Amsterdam om te bewijzen dat we Panama zouden gaan verlaten binnen 90 dagen dus verder geen problemen! Vanaf de grens bij Guabito zijn we samen met onze Australische vriend naar de haven van Almirante gerezen. Normaal zou deze reis bijna een uur kosten maar aangezien onze bestuurder met plankgas door de bergen reed stonden we na een half uur al in de haven van Almirante. Leo heeft ons daar met zijn boot opgepikt en ons naar onze hut op het water gebracht. Aangezien de verhuurders Lazare & Jody vanwege familie omstandigheden in het buitenland zijn neemt Leo de boel hier voor hen waar.
Onze reef cabine Coco Vivo lag op het zuidelijkste puntje van Isla Cristobal. Het eiland heeft z'n 200 inwoners en heeft geen wegen en geen elektriciteitsnet maar Coco Vivo wordt ondersteund met zonnepanelen, een back-up generator en een regenwater opvangsysteem. Er is een zoetwater douche en een compostering toilet op 2 minuten lopen de jungle. De toilet was voor ons de enige en grootste uitdaging afgelopen dagen en dan voornamelijk als het donker was en het regende. Na elke gebruik van de 'WC' moest je gesnipperd boomschors erin gooien. Dit is wat wij zien als doortrekken. De dichtstbijzijnde plek waar je wat eten kan kopen is 10 min met de motorboot of een uur met de kayak. Hetgeen ze daar verkopen is rijst, pasta, water en bier. Gelukkig hadden wij een rugtas vol boodschappen van het vaste land meegenomen! Het was prachtig en bijzonder om in de hut op het water te mogen verblijven. 's Ochtends werd ik wakker van het geluid van de vissen die uit het water springen, de bootjes die langsvaren en de zeewind die door de slaapkamer heen waait. Na het ontbijt van de springplank de zee induiken, snorkelen en kajakken. Ik heb genoten van het prachtige koraalrif voorzien van vele vissen en zeesterren rondom de hut. 's Avonds koken met uitzicht op zee terwijl de kleine gekko's door het hele huis heen lopen. En dan natuurlijk nog het adembenemende uitzicht en hebben we een prachtige sunset mogen meemaken. Klinkt als een paradijs of niet? Richard had daarbij ook het geluk om op deze locatie afgelopen maandag zijn verjaardag te mogen vieren. Het was wel even omschakelen om ineens 3 dagen echt te ontspannen aangezien we afgelopen weken elke dag flink op pad zijn geweest. Leo en zijn ondeugende 5-jarige zoon Adriaan hebben absoluut hun best gedaan om ons verblijf zo optimaal mogelijk te maken. Elke dag kregen we een kokosnoot om te drinken en we hoefden maar iets te vragen of hij regelde het voor ons! Een middagje zijn we met hun in de boot gaan varen door Dolphin Bay waar we een aantal dolfijnen hebben gezien. Vervolgens door naar Isla Bastimentos waar we gezwommen hebben op Red Frog Beach. Op de terugweg een drankje gedaan in een klein restaurantje wat zich, net zoals bijna alle huisjes hier, op palen op het water bevindt. 's Avonds op advies van de mensen die voor ons in de hut verbleven gegeten bij het restaurant wat aan de andere kant van het water ligt. Het restaurant is alleen op vrijdag en zondag open en ze zouden daar fantastische pizza moeten hebben. Iets waar ik naar al die rijst met bonen, soms wel 2 a 3 keer per dag, enorm naar uitzag. Toen we daar aankwamen om 18 uur waren de pizza's uitverkocht......neeeeeee dan maar een goede steak!
Vanmidaag zijn we per boot naar het hoofdeiland Isla Cólon verhuisd. Zeiknat en compleet onder het zout kwamen we aan in Bocas Town op Isla Cólon. Toen we weggingen zag de zee er rustig uit.......tot we bij het grote open stuk kwamen! Golven, hele hoge golven en deze golven werden alleen maar groter. We klapten met de boot keihard van golf naar golf en het zeewater vloog alle kanten op en dat zonder het dragen van een zwemvest. De kleine Adriaan zat aan mij vastgeklampt en ik hield hem stevig vast aangezien hij niet kan zwemmen en ook geen zwemvest aan had. Zelfs voor de vrouw van Leo bleek het teveel aangezien ze niet lekker werd onderweg. Deze boottrip verliep dus niet zoals wij verwacht hadden. De lokale boot (lancha) naar Isla Ometepe in Nicaraqua was er niks bij! Na 45 minuten in deze wilde zee kwam de haven van Isla Cólon eindelijk in zicht. Leo stopte de motor van de boot en haalde vervolgens tot onze grote verbazing een aantal zwemvesten te voorschijn. Die moesten we omdoen omdat de politie in de haven hierop controleert. Okay! Met een grote glimlach trokken we in het zicht van de haven de zwemvesten aan. Eind goed al goed, maar deze boottrip zullen wij beiden niet snel vergeten.
Morgen vliegen we eind van de middag door naar onze eindbestemming Panama City. Dit zal ongeveer vanaf hier een uurtje vliegen zijn. Hopelijk is het helder weer want dan hebben we prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig op de eilanden! Maar eerst het levendige Bocas Town op Isla Cólon verkennen wat een hele andere wereld is dan ons rustgevende hutje op Isla Cristobal. Daarbij genieten van onze basic hotelkamer wat wij na deze dagen zien als een riante villa met een fijn toilet ;) Maar deze afgelopen 3 dagen waren wel een unieke ervaring!
-
03 December 2014 - 04:18
Hilde:
Waw heel interesant op zo'n eilandje. Nou Val je hebt een heerlijk en onvergeetlijk vakanie vol avonturen doorgebracht. Goeie reis Hilde -
03 December 2014 - 05:33
Albert:
Klinkt weer goed avontuurlijk! Goede reis naar Panama City! Weer terug naar de beschaving.
Papa
-
03 December 2014 - 05:42
Mom:
Ik wens jullie nog veel plezier daar en tot zondag schatjes ;)
Liefs Mom -
03 December 2014 - 06:18
Elma:
Wat een avontuur weer..!
Wat zullen jullie het koud hebben bij aankomst in Nederland, het is hier s-'nachts -1 graad..
Alvast een goede thuiskomst, Valerie. -
03 December 2014 - 07:21
Albert:
Ben blij dat het goed afgelopen is....! :-)) -
03 December 2014 - 09:56
Pauline:
Geniet van de laatste dagen! Goede reis naar huis. -
03 December 2014 - 10:38
Yvonne:
Waaoohh, wat hebben jullie toch een hoop meegemaakt. Ik geniet helemaal met jullie mee door jouw verslagen. Fijne laatste dagen nog en een goede terugreis. Tot gauw! -
03 December 2014 - 12:59
Jasmine:
Ik zie Hoef al staan "levensgevaarlijk! " -
03 December 2014 - 13:12
Hoef:
Nou Smitsie, jij zegt het maar toen we aankwamen zei ik: dit was pas levensgevaarlijk. Ik zal het nooit meer misbruiken! -
03 December 2014 - 13:23
Valerie:
We konden de grond wel kussen -
04 December 2014 - 15:54
Jan En Reino:
Het leest als een spannend boek. Heerlijk, om zo te reizen. Nog veel plezier!! -
05 December 2014 - 01:43
Brenda:
Jeetje wat een avontuur! heb weer genoten van je verslag. Geniet nog even lekker van de laatste paar dagen. Tot snel. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
