Over de helft..!

Stageweek 5 zit er ook alweer op! De tijd vliegt, we zijn over de helft van onze stage. Het is een week van hollen of stilstaan waarbij we maandag al direct, tussen de sprinkhanen, 5 bevallingen (eigenlijk hele fysiologische bevallingen) kunnen doen.

Tussen deze bevallingen door maken we hilarische momenten mee. Terwijl wij een bevalling begeleiden maakt een verloskundige een opmerking over de vorm en kleur van de tepels van de bevallende vrouw. Ze komt uiteindelijk tot de conclusie dat ze haar eigen tepels toch wel mooier vindt dan de vrouw die aan het bevallen is. Ze haalt vervolgens vol trots haar eigen borst uit haar uniform en terwijl wij de dame aanmoedigen tot persen worden wij geacht haar tepel te bewonderen. Verloskundige Zulu verkoopt tussen alle bedrijven door wat handdoeken aan haar collega's en verloskundige Mbata bereidt haar pinda's voor de verkoop.

Dinsdag en woensdag is de dag van de keizersnedes, waarbij we geplande keizersnedes bijwonen, maar ook met onze bevallingen eindigen we helaas op de operatietafel. Op de operatiekamers wordt ons geduld regelmatig op de proef gesteld aangezien we bijna standaard een uur staan te wachten voordat er uiteindelijk gestart wordt met de keizersnede (ongeacht of het om foetale nood gaat). Tevens was ook Dr. Adam aanwezig, een dokter uit het ziekenhuis van Pietermaritzburg, die ons irritatie level deed opschroeven. Het is goed dat hij komt om de kennis te delen met de artsen in Tugela Ferry, maar de houding die hij heeft.. Oei !! Op een neerbuigende manier vraagt hij de lokale artsen het hemd van het lijf terwijl hij staat te hangen aan een infuuspaal en tikt met z'n voet. Toen deze beste man gelukkig vertrok, merkten we dat wij niet de enige waren die hem slecht konden verdragen! Maar ondanks zijn aanwezigheid durft Valerie het aan om bij een keizersnede te assisteren. Samen met de operatie-assistente helpt ze de dokter een baby ter wereld te brengen!

Donderdag werken we een halve dag omdat we eind van de middag met Natasha (diëtiste van het ziekenhuis) mee naar Pietermaritzburg rijden. Helaas start deze donderdag met de geboorte van een voldragen dode baby (rond de 38 weken zwangerschap). Deze mw. lag om deze reden al een aantal dagen opgenomen op de antenatale unit en stond op punt van bevallen. Samen doen we haar bevalling waarbij haar overleden zoon in stuitligging geboren wordt. We leggen de baby bij de jonge moeder van 17 jaar op haar buik. Met grote ogen staart ze naar haar zoon. We registreren weinig emotie bij haar maar het kan bijna niet anders dan dat dit heftig voor haar moet zijn. Het is voor ons even een vreemde situatie aangezien wij gewend zijn om uitgebreid tijd te besteden aan het verlies, het nemen van afscheid en daarmee de rouwverwerking. We moesten aftasten wat in deze cultuur gebruikelijk is. Een verloskundige maakt een opmerking "it's part of life!". En in onze gedachte is de dood is zeker 'part of life', alleen is een dode baby in onze ogen geen 'part of life'. Voorzichtig vragen we een verloskundige of we, nadat we het jongetje gewogen hebben, we hem ook een rompertje en muts mogen aantrekken. Maar wij krijgen het antwoord dat we dit beter niet kunnen doen. Het jongetje ligt gewikkeld in doeken op de opvangtafel en wordt vervolgens naar het mortuarium gebracht. De moeder van het jongetje krijgt haar zoon niet meer te zien en zij wordt naar de kraamafdeling gebracht. We besluiten net zoals alle andere verloskundigen verder aan het werk te gaan aangezien de verloskamers vol lopen. Valerie vangt een zwangere vrouw op die met net 1 been in haar bed haar baby lanceert. Een gezonde jongen wordt geboren. Vervolgens doen we deze vrijdag nog 3 andere bevallingen waaronder een bevalling van een collega die in de keuken van het ziekenhuis werkt. Wat ons al meerdere keren opgevallen is, is een touwtje dat rond de buik van de moeder hangt, prachtig! Het schijnt geluk te brengen! Maar ook dat sommige vrouwen een vingerkootje van de pink missen, toch maar eens navragen hoe dat zit? We sluiten de dag af met een kersverse oma die vol blijdschap haar dank over de afdeling schreeuwt en straalt van geluk. Nadat we iedereen bevallen is, baby's zijn nagekeken en de administratie is afgewerkt ontvangen wij van hoofdvroedvrouw Brenda een uitstekende tussenbeoordeling waarnaar wij besluiten naar huis te gaan. Genoeg uren gemaakt deze week! Thuis pakken we onze tassen in want ons weekendje weg staat voor de deur!

Donderdagmiddag arriveren we in Pietermaritzburg waar onze Iphones het even zwaar te verduren krijgt als de wifi aan gaat.
Vrijdag rijden we lekker op ons gemakkie van Pietermaritzburg naar het stadje Underberg in het zuidelijke gedeelte van het Drakensgebergte. Grappig om te zien dat we ons in vergelijking met Tugela Ferry weer in een hele andere natuur bevinden. Uitgestrekte groene grasvlaktes met verschillende bomen die vanwege de herfst allemaal verschillende kleuren bevatten. We verblijven in Underberg bij de uiterst vriendelijke John & Virginia (Panarama Hideaway). Het huisje is fantastisch en voelt voor ons als hemel op aarde!
Zaterdag gaan we op pad en rijden we via de Sani Pass naar Lesotho waar we de grens oversteken. Het koninkrijk Lesotho is een land wat omringd wordt door Zuid-Afrika en behoort tot één van de armste landen van de wereld. Onze gids Elias geeft ons tijdens deze rit met veel enthousiasme een geschiedenislesje over het gehele gebied. De Sani Pass wordt ook wel de trip naar 'the roof of Africa' genoemd. Een spectaculaire weg door de met groen beklede bergen voorzien van steile haarspeldbochten klimmen we naar 2865 meter waarbij we de boomgrens passeren. Onderweg komen we een aantal motorrijders tegen of volgens Elias ook wel 'orgaandonoren'. De onverharde, rotsachtige en steile weg naar boven en met name het laatste stuk is geen kattenpis en kan eigenlijk alleen met een 4x4 auto bereden worden. Eenmaal boven op de kale en koude hoogvlaktes bezoeken we een klein Basotho dorpje in Lesotho waar we onder andere het lokale brood proeven en zien hoe de Basotho mensen leven. Tevens stelt Elias ons voor aan de bewoonster van het huisje en verteld ons dat ze ook de verloskundige van het dorp is. Als een vrouw bevallen is wordt er een touw bij de voordeur van het huisje gehangen. Dit touw blijft hier hangen tot de navelstreng bij de baby eraf is gevallen. Pas als dit heeft plaatsgevonden mag de vader van de baby de baby zien en het huis weer in. Dit omdat alle mannen op het land werken en de Basotho gemeenschap van mening is dat de vader de baby zou kunnen infecteren.

Na het bezoek aan het dorpje lunchen we bij de hoogste bar van Zuid-Afrika (Sani Top) waar we een verbluffend uitzicht hebben op de Sani Pass.
De avonden in ons huisje in Underberg braaien we onder het genot van een rood wijntje lekker vlees op onze braai. Het koelt in dit gebied 's avonds snel af (±8 graden) dus een Netflixje in bed is ook helemaal niet verkeerd.... Opladen en bijslapen voor de 6e stageweek alweer!

Een fijne week allemaal en tot de volgende blog! Mochten jullie het leuk vinden, we zijn er zojuist in geslaagd om onder het tabblad 'foto's' foto's toe te voegen!!!

Liefs,
Kelly & Valerie.