Hoog bezoek!

Ons vorige blog zijn we geëindigd met ons weekendje Drakensbergen met Dr. Eksteen en Elzeth. Op de terugweg van de Drakensbergen stoppen we bij ons favoriete bakkerijtje en kopen een heerlijke quiche en lekker brood. Bij thuiskomst ligt er een grote verassing op Valerie te wachten. Tientallen papaya’s zijn rijp! Omdat Valerie haar lengte van haar vader heeft, is zij degene die de papaya’s uit de boom mag halen. Zo gelukkig als een kind verzamelt ze haar papaya’s en eigent ze zich een paar goede toe waarmee ze vervolgens voor iedereen heerlijke smoothies van maakt.

De 7e stageweek is een week waarbij we kennismaken met een nieuw team die de dagdienst doet! Er is namelijk een switch van de dag- en nachtdiensten waardoor we weer veel nieuwe moeilijke namen uit ons hoofd moeten leren. Dit zorgt echter ook voor hilarische momenten. Valerie vraagt aan één van de verloskundigen hoe die ene collega ook alweer heet door haar te omschrijven als de lange vrouw met kort haar, waarop degene aan wie ze het vraagt zegt “bedoel je die ene donkere?”. Okay, wij gieren van het lachen aangezien iedereen op de afdeling donker van huidskleur is. Het duurt even voordat het kwartje bij de verloskundige valt en lacht vervolgens met ons mee. Maar het is ook even wennen en aftasten hoe iedereen werkt en wat zij van ons verwachten. Stiekem hopen we dat de ‘nieuwe’ verloskundigen de administratie van ons overnemen, maar niets blijkt minder waar. We zijn de klos en alle administratie is helaas weer gewoon voor ons.
Tijdens deze 7e week maken we van alles mee. Het is het begin van een nieuwe maand en dat betekend dat de voorraad met materialen geleverd wordt. Als haaibaaien met opslagkarretjes rijden de verloskundigen naar de ingang van de Maternity ward om zoveel mogelijk spullen te verzamelen. Dit gaat echter niet geheel zoals wij zouden verwachten en er ontstaan ruzies over de hoeveel pakken maandverband etc. elke afdeling krijgt.

We beginnen de week met de traktatie vanwege Valerie haar verjaardag vorige week. De verloskundigen snoepen binnen no-time de hele arretjescake op! Tevens begeleiden we deze week een aantal mooie vlotte fysiologische bevallingen, maar we gaan ook regelmatig naar de operatiekamer voor diverse keizersnedes. De lange wachttijden voor een spoedkeizersnede is voor ons inmiddels normaal, maar wel erg frustrerend. Het liefst mijden we deze keizersnedes en blijven we op de afdeling, maar helaas kan dat niet altijd. Gelukkig worden alle baby’s gezond geboren en kunnen we weer veel leuke babykleertjes uitdelen waar de mama’s keer op keer weer van gaan stralen!

We begeleiden onder andere een bevalling van een meisje van 16 jaar maar ook van een vrouw van 44 jaar. In de High Care Clinic zien we hoe een verloskundige van de postnatale unit in de volle wachtkamer aan de zwangere voorlichting geeft over borstvoeding, een soort Centering Pregnancy alleen dan op z’n Zulu’s. Een flinke vrouw met een ruige bos haar staat met zwaaiende bewegingen op haar naaldhakken met een harde stem de informatie uit te delen waarbij ze zo nu en dan een pop het publiek in gooit en vraagt of de zwangere kan voordoen hoe zij een baby vast zou houden. Lol hebben zowel zijzelf als de zwangeren er duidelijk in en ookal begrijpen wij niet helemaal wat er gezegd wordt, we kunnen onze lach niet inhouden als de hele zaal plat ligt van het lachen.

Tussen alle werkdagen door helpen we Aphiwe met een opdracht voor school en knutselen we een huis van karton in elkaar compleet voorzien van meubelen en prinsessen. Ook vieren we Umculisini’s verjaardag en smikkelen we mee met de taart die Lauren voor hem gebakken heeft. Wat ook leuk was is dat op een van de vroege ochtenden waar we naar het ziekenhuis liepen we tegemoet gelopen werden door een gogo (oma). Met een grote glimlach en gebaren kwam ze ons een hand en een knuffel geven, we groeten haar vriendelijk terug maar begrijpen niet zo goed wie ze is en waar dit vandaan komt. Terwijl we verder lopen komen we tot de conclusie dat dit hoogstwaarschijnlijk de blije oma van vorige week was toen haar dochter was bij ons is bevallen!

Het weekend brengen we door met onze vriendjes en vriendinnetjes van Khayelisha Care die met name op de trampoline spelen. Ook doen we als echte huisvrouwen het huishouden en schrijven we verslagen terwijl Amphiwe en haar vriendinnetjes om ons heen dartelen in princessenjurken voorzien van deftige handtasjes. We organiseren wederom een pannenkoekenavond en nemen deel aan de movienight. De kinderen vinden het helemaal geweldig dat we de hele avond met hen doorbrachten aangezien Lauren een weekje op vakantie is.

Zondag gaan we met hen en Willana picknicken op de Msinga top. Het hoogste puntje in de Msinga area, de buurt waar Tokozani en Thabiso vandaan komen. Een prachtige plek met een prachtig uitzicht over het hele gebied inclusief de kronkelende Tugela rivier. Pas dan hebben we weer door in wat voor een prachtig gebied we eigenlijk al deze weken hebben doorgebracht. We eten onze eigen gemaakte appelcake en maken natuurlijk weer leuke foto’s. Bij zonsondergang rijden we weer naar huis om nog net voor het donker thuis te zijn.

Onze 8e stageweek start niet in het ziekenhuis. We gaan deze maandag met baba (opa) Butelezi mee op pad. Er is voldoende gedoneerd maismeel binnengekomen bij Khayelisha Care om dit in de buitengebieden van Tugela Ferry rond te gaan brengen aan gezinnen die minder bedeeld zijn. Op basis van inkomsten wordt bepaald hoeveel maismeel zij krijgen. Samen met baba en 2 ‘hulp’ jongens vertrekken we vanaf Khayelisha met een pick-up truck vol maismeel. Aangezien Kelly’s maag de wegen in Zuid-Afrika niet zo fantastisch vindt neemt zij de VIP seat naast baba voorin. Valerie zoekt samen met de 2 jongens een plekje tussen het maismeel in de achterbak. We bezoeken vandaag 3 verschillende area’s oftewel gebieden waar we de zakken 20, 30 of 50 kg maismeel afleveren.

De 3 gebieden zijn verschillend qua natuur maar wat overeenkomt is dat de weg overal zanderig, hobbelig en dus slecht is. Gelukkig weet baba hoe deze wegen bereden moeten worden en crossen we van huisje naar huisje terwijl het achterin de truck een soort trilplaat is waarbij het een uitdaging is om op een plek te blijven zitten. Aan de huizen te zien hebben sommige mensen het slechter dan de ander. Ronde huisjes van cement of modder met een dak van stro, huisjes gemaakt van boomstammen/takken, huisjes gemaakt van golfplaten of vierkante huisjes die er voor de begrippen hier best goed zijn. Vrijwel elke familie heeft een apart klein huisje waar de wc in zit. Terwijl we in een van de gebieden een zak meel komen brengen worden de messen geslepen voor een geit die hun avondmaal gaat invullen. Het arme beest wordt aan zijn hoornen in een houtgreep op een golfplaat vastgehouden. Wij rijden even door naar het volgende adres… Terwijl we rijden zien we in de hele omgeving een soort aloë plant op een boomstam groeien, het krioelt van dit soort! We zien graven van overleden mensen in de ‘tuintjes’ bij het huis, mensen met jerrycans lopen om water bij de waterputten te halen en kindjes die eigenlijk op school horen te zitten die we blij maken met wat stickers en gebreide mutsjes. Tevens zien we vrouwen die met de meest onmogelijke hoeveelheden aan materialen op hun hoofd lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Onderweg wordt er constant naar ons gezwaaid en willen met name de oma’tjes (gogo’s) ons een hand schudden. We genieten van het feit dat we wat meer van Tugela Ferry zien. Een grote regio waar onze populatie zwangere vrouwen soms een hele rit moeten afleggen om bij het ziekenhuis waar wij werken te arriveren. De volgende dag is het dan ook weer tijd om deze vrouwen te ‘verlossen’ van hun baby ;)

Tijdens onze 8e stageweek bereikt Kelly afgelopen dinsdag haar target qua aantal bevallingen voor de opleiding. Jeuj! Dit werd natuurlijk gevierd met appelcake, waarvan we direct het recept maar hebben uitgeschreven voor de lokale verloskundigen. Ondertussen zijn de nieuwe club verloskundigen en wij redelijk aan elkaar gewend en danst verloskundige Busi zoals naar haar zeggen ‘de Negerianen doen’ als wij komen vertellen dat een zwangere 8 centimeter ontsluiting heeft. Terwijl Busi danst zoals de Nigerianen dat doen, danst verloskundige Zulu tegelijkertijd haar eigen zelfgemaakte dansje bij een vrouw met volledige ontsluiting en schreeuwt ze naar ons “Die kop zit in die gat”. We lachen en vinden deze humor heerlijk tijdens het werk. Ook in stageweek zijn we weer regelmatig op de operatiekamer te vinden…het begint ons langzaam een beetje te irriteren dat onze bevallingen zo laagdrempelig in een keizersnede eindigen. We krijgen deze week een uitnodiging om gezellig bij Natasha (diëtiste van het ziekenuis) te komen eten. We halen met Natasha vlees bij de lokale slager dat hij ook voor ons braait. Thuis bij Natasha peuzelen we alles op en kletsen we tot we niet meer kunnen.

Afgelopen vrijdag was een belangrijke dag voor het ziekenhuis! Er zou hoog bezoek komen, namelijk de minister van gezondheid! Met grote ogen keken wij toe wat er zowel in het ziekenhuis als bij ons op de afdeling gebeurde. Vanaf 6:45 uur in de ochtend stonden de schoonmakers en de verloskundigen in de startblokken om aan de slag te gaan. Sopdoeken, schoonmaakmiddel, schuursponzen en andere attributen werden tevoorschijn getoverd. Alle verlosbedden werden netjes opgemaakt, muren werden geschrobt, de balie werd aangepakt, de wastafels hadden wij nog nooit zo glimmend gezien en de dweil kwam in alle hoeken en gaten. De afdeling was spik en span voor het bezoek van deze beste man! Tussen alle schoonmaakwerkzaamheden begeleiden wij deze dag nog 3 bevallingen voordat wij naar Durban vertrekken. Hilarisch is dat toen wij het ziekenhuis afgelopen vrijdag verlieten de minister nog geen entree had gemaakt en hij hoogstwaarschijnlijk ook niet meer zou komen. Wij kunnen hier vooral hard om lachen en zijn benieuwd hoeveel tijd het in beslag neemt voordat de bloedvlekken weer overal te vinden zijn…

Afgelopen 2 stageweken maken we naar onze mening niet heel veel heftige dingen mee al is ons referentiekader daarin ook wel iets anders geworden de afgelopen stageperiode. We zien een zwangere vrouw die heel rustig vertelt dat ze haar baby 4 dagen geleden voor het laatst heeft voelen bewegen. Gelukkig vinden we snel een hartslag van de baby. Tevens ontvangen we een vrouw die rustig de afdeling op komt lopen maar volledige ontsluiting blijkt te hebben met een zeer slecht hartfilmpje van de baby. Het probleem is alleen dat ze weinig weeën heeft en dat er geen dokters beschikbaar zijn die ons kunnen helpen. Terwijl de lokale verloskundigen aan de tepels van mw. ‘trekken’, wij de baarmoeder ‘masseren’ en haar met man en macht coachen om zo optimaal mogelijk te persen ontkomen we er niet aan om ook zo hard mogelijk op de baarmoeder te moeten drukken (fundusexpressie) om de baby hopelijk levend ter wereld te laten komen. We helpen het jongetje met beademingen en stimulatie op gang, waarna hij het gelukkig zelf overpakt. Ook zien we nog steeds met grote regelmaat dikke dikke dikke meconium, het vruchtwater lijkt wel op erwtensoep. Bah! Ondanks dat Valerie tijdens het inwendig onderzoek moeite bij het hoofd van de baby kan wordt er wel geacht dat zij de vliezen moet breken, iets wat wij thuis vanwege de kans op complicaties niet zullen doen. Ze slaagt erin om met een naald een klein gaatje in de vliezen te prikken waardoor het vruchtwater heel langzaam afloopt en het hoofd langzaam naar beneden in het bekken zakt. Gelukkig gaat het allemaal goed en wordt er een flinke dame geboren! We proberen waar mogelijk is, ons eigen beleid te stellen, en zo af en toe luistert een lokale verloskundige, waardoor we afgelopen vrijdag een keizersnede hebben kunnen voorkomen en de moeder uiteindelijk wel bevallen is van een jongen zonder een schrammetje!

Afgelopen weekend brachten wij door in Umslangha, een buitenwijk van Durban. We verwennen onszelf het gehele weekend met ons eigen hoog bezoek genaamd Mr D. Oftewel een deliveryservice met heerlijk eten! Verder doen we dit weekend vrij weinig qua activiteiten. We slapen bij, maken de laatste schoolopdrachten, profiteren van de Wifi en genieten van de rust en de zon. Qua gezondheid bevinden we ons weer in een stijgende lijn, we hebben allebei een flink vervelende en vooral hardnekkige hoest opgelopen en ook Kelly heeft een nachtje flinke koorts gehad. Voor vertrek uit Durban slaan we op het laatst nog even een paar leuke cadeaus in voor de kinderen en vertrekken zondagavond weer om ons klaar te maken voor alweer onze laatste stageweek! De week waarin wij hoog bezoek zullen ontvangen, namelijk onze docenten uit België. We zijn erg benieuwd wat zij ervan gaan vinden.

Weetjes:
• Er is een hele lange wachttijd op de High Risk Clinic. Nadat een vrouw de hele dag gewacht heeft en niet aan de beurt is gekomen, moet ze gewoon de volgende dag weer terugkomen.
• Naam verkeerd is verkeerd gespeld op de verlosafdeling namelijk: ‘Maternetiy department’
• Wij hebben de afgelopen twee weken veel mutsjes uitgedeeld aan de kinderen van Khayelisha en aan de buurtkindjes, waar zij ontzettend blij mee waren!
• Hechten is hier best een karwei. Door het ontbreken aan absorberend materiaal, licht en dat we de vrouw vaak niet in een goede positie kunnen krijgen.
• Ze laten iedereen hier rondlopen op de afdeling, met of zonder persdrang, tot het hoofd zo goed als zichtbaar is. Dan pas start start met persen.
• Wij zijn de 50 bevallingen inmiddels ruim gepasseerd.
• Lang niet al het materiaal is deze maand geleverd, waardoor we creatief worden met verband en infuuspleisters.
• De kinderen van Khayelisha geven ons regelmatig een optreden van The Lion King in onze huiskamer.
• Het ongedierte in huisje hebben we inmiddels goed onder controle, de afgelopen weken geen kakkerlakken, kikkers of spinnen meer gezien.
• De zon gaat hier steeds vroeger onder doordat de winter nadert. Terwijl we begin van de stage nog rustig om 18:00 uur naar huis konden lopen, moeten we nu om 17:30 rennend naar huis omdat het binnen no time donker is.
• Soms denken we dat er een nieuwe verloskundige werkt, echter blijkt dit wel iemand te zijn die we kennen maar hebben ze de ene dag kort haar, dragen ze de andere dag een afro-pruik en de dag daarna vlechtwerk van nephaar.
• Mensen vinden het heel gek dat wij van de zon houden.
• Tegenover het ziekenhuis zit een winkeltje waar je je kist kunt kopen (voor het geval je slecht nieuws hebt gekregen van de dokter.
• Kelly heeft een lokale verloskundige diclofenac in de bil gespoten terwijl ze op dezelfde verloskamer een bevalling aan het begeleiden waren.