Eénentachtig!
Door: Kelly & Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
28 Mei 2018 | Zuid-Afrika, Tugela Ferry
Onze laatste stageweek begint hectisch. In 3 dagen doen we maar liefst 14 bevallingen! Het zijn veelal fysiologische bevallingen die vlot verlopen. We hebben weliswaar 2 engels sprekende vrouwen deze dagen en we genieten hier intens van. De begeleiding en de steun die je kunt geven aan een vrouw waarmee je goed kunt communiceren heeft direct zoveel meer diepgang. Het voelt als een cadeautje in onze laatste stageweek. Zo spreekt een meisje van 17 goed engels en vraagt ze aan Valerie na een inwendig onderzoek “Which number do I have to reach?” (10 cm ontsluiting), waarop ze antwoord “I can do this, I will reach that number”. Op het moment dat ze volledige ontsluiting heeft, blijft het hoofdje van de baby nog wat hoog staan en terwijl de lokale verloskundigen de hoop hebben opgegeven dat ze vaginaal kan bevallen, hebben wij alle moeite erin gestoken en is ze uiteindelijk prachtig bevallen van een zoon. Ze zegt; “Thank you so much!”.
Ook hebben we deze dagen weer een aantal gekke momenten meegemaakt waaronder een vrouw die bijna bevalt op het toilet, een drol op de gang en een vrouw die de hele gang onder braakt. Ook zien we dat een vrouw 5 minuten nadat ze bevallen is van het bed af moet, zodat de volgende erin kan om te bevallen. Wanneer dit even niet lukt, staat er nog een reservebed op de gang, waarop we een vrouw hebben zien bevallen zonder enige privacy. Beter dan de grond dan maar?!
Voordat onze docenten donderdag aankomen in Tugela Ferry eten we nog een keer bij Lauren en de kinderen. Onze leftover eigent Aphiwe zich toe en verstopt het voor haar broers. We kijken met z’n allen de foto’s die wij gemaakt hebben in Tugela Ferry en de kinderen kijken vol interesse mee.
Donderdag lijkt het wat rustiger op de afdeling. We werken gezellig met Bongs, Busi, Brenda en Zulu maar het is rustig qua bevallingen. We hechten 2 vrouwen opnieuw aangezien ze door de nachtdienst niet op de juiste manier gehecht waren. Een van deze vrouwen is een meisje van 16 die krom loopt van de pijn. Ze heeft een knip, oftewel episiotomie die door de verloskundige van de nachtdienst enorm strak en 1 laag doorlopend gehecht is. Het ziet er verschrikkelijk pijnlijk uit en we vinden het niet zo gek dat dit meisje zo loopt. Na overleg besluiten we alle hechtingen eruit te halen om vervolgens de boel weer opnieuw maar op een correcte manier te hechten. Het meisje gilt het uit ondanks de verschillende vormen pijnstilling die we haar hebben gegeven. In Nederland zouden we dit meisje onder ‘een roesje’ op de operatiekamer hechten, maar hier behoort dit niet tot de opties. We doen onze uiterste best om haar zo goed mogelijk te steunen en uitleg te geven. Een van de verloskundigen maakt zelfs een foto met haar mobiel van hoe het eruit zag voor en na het opnieuw hechten en laat dit aan het meisje zien.
Na het hechten besluiten we op tijd naar huis te gaan omdat we tijdens deze laatste week in Tugela Ferry nog iets heel graag willen doen. Terug op Khayelisha klimmen we snel bij Lauren de auto in en gaan we voor de laatste keer de jongste kinderen van school halen! Doordat we wat vroeger zijn hebben we tijd om wat langer op de basisschool waar Mexy werkt en waar Khumo en Sphé zitten door te brengen. De kinderen spelen buiten met autobanden, willen wedstrijdjes met ons rennen en zingen uit volle borst liedjes voor ons. Wat een energie en wat een vreugde! Nadat we ook Sponzi en Amké hebben opgehaald gaan we richting huis. We maken het huis in orde want onze docenten (Tinne en Irina) uit België staan ieder moment voor de deur. Voor ons echt een heel gek idee om bezoek van thuis te ontvangen! Ondanks dat we naar hun bezoek uit zien zijn we stiekem ook wel een beetje zenuwachtig.
Nadat Tinne en Irina ons via de telefoon hebben laten weten dat ze Tugela Ferry binnen rijden, lopen wij hen tegemoet vergezeld door Khumo, Sphé, Aphiwe en Thabiso. Vanuit de verte herkennen we de huurauto aan de manier van rijden en de 2 blonde koppies. Voor hen zichtbaar een opluchting dat ze er eindelijk waren. De rit van Pietermaritzburg naar Tugela Ferry was een avontuur voor hen; het links rijden, de mensen op straat, de loslopende koeien en geiten, de onverharde wegen met de ‘potholes’ en het feit dat ze als blanken continue opvielen.
Op het terrein van Khayelisha komen een aantal kinderen zich voorstellen en hebben ze even tijd om de spulletjes uit te pakken waarna we hen meenemen naar een etentje bij B&B Siqalo. Wij zien onze kans en besturen de huurauto van Tinne & Irina maar al te graag en zij vinden dat ook een heel goed plan! 9 weken Tugela Ferry zonder auto is soms echt een gemis. We eten met een aantal mensen van het ziekenhuis, waaronder de diëtiste Natasha. Met onze buikjes gevuld rijden we richting huis waar we op vraag van Tinne en Irina een stop maken bij het ziekenhuis. We beginnen de rondleiding over de afdeling voor de zwangeren, neonatologie en de kraamafdeling waarna we natuurlijk bij de verloskamers eindigen. De nachtdienst is op dat moment al aan het werk en er lopen 2 vrouwen met weeën op de afdeling rond. Kort informeren wij bij de nachtdienst hoe de bevalling ervoor staat. Een van de vrouwen zal van haar 2e kindje gaan bevallen. Terwijl de verloskundige van de nachtdienst de desbetreffende vrouw onderzoekt kijken wij mee. Tinne en Irina kijken stiekem nog door een raampje van de deur bij een andere vrouw binnen. Ze verbazen zich over meerdere dingen die zij zien en hebben veel vragen. Terwijl we nog op de gang staan te praten zien we dat de vrouw met weeën persdrang begint te krijgen. We grijpen onze kans en vragen Tinne en Irina of ze de bevalling willen zien. Met enige verbazing dat dit zomaar kan en met zoveel mensen op de verloskamer zien we hoe de moeder bevalt van een gezonde baby.
Voordat we onze bedden induiken kletsen we met z’n 4-tjes onder het genot van een lekker cadeautje van Tinne en Irina in ons huisje nog even na. Tinne en Irina geven aan overvallen te zijn van alle indrukken. Voor ons is het soms lastig om alle vragen van hen te beantwoorden maar het voelt desondanks fijn om hen even bij ons te hebben.
Afgelopen vrijdag en zaterdag zijn bijzondere dagen om nooit meer te vergeten. Vrijdag starten we onze laatste stagedag samen met Tinne en Irina en nemen we hen de hele dag met ons mee naar de verloskamers. Het is onze laatste stagedag en dat voelt best wel tegenstrijdig maar we gaan zoals altijd lekker aan het werk. Enerzijds is het qua ervaring zo goed voor ons maar anderzijds sluiten we een bijzondere periode af waarbij we ook afscheid van het personeel moeten nemen. Iets wat ondanks wat we allemaal beleefd hebben de afgelopen weken, toch ook moeilijk is omdat we om een aantal verloskundigen zijn gaan geven en op onze manier een band met hen hebben opgebouwd. Brenda, Zulu en Bongs werken op onze laatste stagedag en dat vinden wij heerlijk. Samen met Tinne en Irina vullen we onze laatste dag goed! De ochtend verloopt zoals wel vaker rustig maar al snel volgt er een bevalling en proberen wij Tinne en Irina zoveel mogelijk uitleg te geven over onze werkwijze, de lokale protocollen en de verschillen in cultuur.
De eerste bevalling die wij met z’n 4-en doen verloopt prachtig, Kelly pakt de baby aan. De fysiologie en de oerkracht van de vrouw staan met stip op de voorgrond. Terwijl Kelly de administratie afrondt vangt Valerie een andere vrouw met weeën op. We zijn lekker bezig en registreren nauwelijks dat Brenda, Zulu en Bongs stiekem allerlei dingetjes aan het voorbereiden zijn. We worden de teampost ingeroepen waar iedereen aanwezig is. Brenda geeft een emotionele speech waardoor wij geraakt worden. Even flitsen de 9 stageweken door onze hoofden waarbij we extreme frustraties en machteloosheid hebben gevoeld maar desondanks veel geleerd hebben en elke dag vol goede moed een nieuwe dag tegemoet gingen. Na de zeer gewaardeerde speech van Brenda is het natuurlijk tijd voor eten! Om 10:30 uur zitten we met z’n allen aan de driedubbele pizza, taart en cola. Na alle gezelligheid gaan we weer aan het werk. De tweede vrouw met weeën bevalt ook zonder complicaties, Valerie pakt deze baby aan. Even daarna spotten we een andere vrouw al weeënd door de verloskamergang lopen. We besluiten dat Tinne onze 80e Zulu baby geboren mag laten worden. Vol trots begeleidt zij deze mevrouw en na geboorte geeft ze het meisje een princessen shirtje cadeau. Tinne en Irina zien hoe wij de afdeling runnen terwijl de andere verloskundigen achter de balie hangen, voor ons is dit inmiddels dagelijkse koek. Een vierde bevalling volgt vlot daarna. Deze mevrouw komt van antenatal ward en bevalt vlot. Echter heeft deze baby geen goede start (AS 2/5/6) en lijkt het erop dat de baby meconium geaspireerd heeft (vruchtwater met poep in de longen). We vangen de baby met z’n 4-en op. Tinne en Irina zijn verbaasd dat er geen arts bij de baby komt kijken en dat de verloskundigen op de afdeling niet naar ons en de baby omkijken. Voor ons is een situatie als deze waarin we weinig/geen begeleiding krijgen inmiddels redelijk normaal. Uiteindelijk komt er toch een verloskundige kijken en zij houdt het jongetje even ondersteboven aan zijn voeten vast. De arts komt ook langs en noemt het kind ‘lui’ waardoor de monden van de docenten openvallen. De baby redt het, maar verkeert niet in een goede conditie en wordt opgenomen op de neonatologie. Na deze casus zetten we een punt achter de stage in Tugela Ferry en besluiten naar huis te gaan. Onze stage eindigen we met een totaal van 81 bevallingen.
Zaterdag wandelen we met de docenten door het centrum van Tugela Ferry en brengen op aandringen van Tinne en Irina een bezoekje aan de kistenwinkel. De duurste kist is 6000 rand (€400) en onwijs kitscherig. Na uitgebreid de prijzen te hebben besproken met de verkoper beginnen we aan onze boodschappen voor de braai die wij hebben georganiseerd hebben voor de kinderen en medewerkers van Khayelisha.
De avond voelt als een afscheid en we krijgen dan ook een prachtig optreden van de kinderen waarin ze een Zulu-dans uitvoeren. Er worden veel lieve woorden uitgewisseld en de tranen biggelen ons over de wangen. Naast de lieve woorden worden ook cadeaus uitgewisseld. We geven de kinderen een movienight pakket en wij krijgen een afrikaanse doek (wikkeldoek op hoofd), een Zuluketting en -armband en een hart met de slogan van Khayelisha erop. Gelukkig is er naast de vele tranen die gevloeid hebben ook tijd voor blijdschap en kruipen we met een goed gevoel ons bed in.
Zondagochtend liggen we nog even in bed te kletsen en verrast Irina ons met een lekker kopje thee op bed. Het voelt vrij onwerkelijk om Tugela Ferry te gaan verlaten. De kinderen komen ons nogmaals gedag zeggen en wij starten met inpakken waarna we met Lauren, Irina en Tinne vertrekken naar Pietermaritzburg. Vanuit Tugela Ferry rijden we de berg op, de weg is zeer slecht en we rijden in de wolken. De regen van de afgelopen week heeft de weg er zeker niet beter op gemaakt….! Eenmaal bij het vliegveld nemen we ook afscheid van Lauren. Echter nemen we niet écht afscheid van Lauren en de kinderen aangezien wij allebei hebben besloten om volgende week tijdens onze vakantie nog even langs Tugela Ferry te komen! We zijn nog vroeg op het vliegveld, het is uitgestorven. Omdat Lauren door moet besluiten we alle koffers in de Hyundai Etios van Irina en Tinne te proppen. Tussen alle koffers gaat Irina op de achterbank op de schoot van Tinne. Even hebben we de slappe lach in de volgepropte en zwaarbeladen auto. Wij navigeren ons door het verkeer heen op zoek naar een snelle lunchstop. Na de lunch arriveren we 30 minuten voor vertrek op het vliegveld waar we Tinne en Irina gedag zeggen. Zij blijven nog een paar nachtjes in Pietermaritzburg. Feit is dat wij 2 bijzondere laatste dagen met hen gedeeld hebben, dagen die ook hen geraakt hebben en zij ook niet snel zullen vergeten. Na het gedag zeggen vliegen we dan eindelijk naar Johannesburg waar Kelly Job weer ziet en Valerie Anna ontmoet, waarna onze vakantie kan beginnen!
Ook hebben we deze dagen weer een aantal gekke momenten meegemaakt waaronder een vrouw die bijna bevalt op het toilet, een drol op de gang en een vrouw die de hele gang onder braakt. Ook zien we dat een vrouw 5 minuten nadat ze bevallen is van het bed af moet, zodat de volgende erin kan om te bevallen. Wanneer dit even niet lukt, staat er nog een reservebed op de gang, waarop we een vrouw hebben zien bevallen zonder enige privacy. Beter dan de grond dan maar?!
Voordat onze docenten donderdag aankomen in Tugela Ferry eten we nog een keer bij Lauren en de kinderen. Onze leftover eigent Aphiwe zich toe en verstopt het voor haar broers. We kijken met z’n allen de foto’s die wij gemaakt hebben in Tugela Ferry en de kinderen kijken vol interesse mee.
Donderdag lijkt het wat rustiger op de afdeling. We werken gezellig met Bongs, Busi, Brenda en Zulu maar het is rustig qua bevallingen. We hechten 2 vrouwen opnieuw aangezien ze door de nachtdienst niet op de juiste manier gehecht waren. Een van deze vrouwen is een meisje van 16 die krom loopt van de pijn. Ze heeft een knip, oftewel episiotomie die door de verloskundige van de nachtdienst enorm strak en 1 laag doorlopend gehecht is. Het ziet er verschrikkelijk pijnlijk uit en we vinden het niet zo gek dat dit meisje zo loopt. Na overleg besluiten we alle hechtingen eruit te halen om vervolgens de boel weer opnieuw maar op een correcte manier te hechten. Het meisje gilt het uit ondanks de verschillende vormen pijnstilling die we haar hebben gegeven. In Nederland zouden we dit meisje onder ‘een roesje’ op de operatiekamer hechten, maar hier behoort dit niet tot de opties. We doen onze uiterste best om haar zo goed mogelijk te steunen en uitleg te geven. Een van de verloskundigen maakt zelfs een foto met haar mobiel van hoe het eruit zag voor en na het opnieuw hechten en laat dit aan het meisje zien.
Na het hechten besluiten we op tijd naar huis te gaan omdat we tijdens deze laatste week in Tugela Ferry nog iets heel graag willen doen. Terug op Khayelisha klimmen we snel bij Lauren de auto in en gaan we voor de laatste keer de jongste kinderen van school halen! Doordat we wat vroeger zijn hebben we tijd om wat langer op de basisschool waar Mexy werkt en waar Khumo en Sphé zitten door te brengen. De kinderen spelen buiten met autobanden, willen wedstrijdjes met ons rennen en zingen uit volle borst liedjes voor ons. Wat een energie en wat een vreugde! Nadat we ook Sponzi en Amké hebben opgehaald gaan we richting huis. We maken het huis in orde want onze docenten (Tinne en Irina) uit België staan ieder moment voor de deur. Voor ons echt een heel gek idee om bezoek van thuis te ontvangen! Ondanks dat we naar hun bezoek uit zien zijn we stiekem ook wel een beetje zenuwachtig.
Nadat Tinne en Irina ons via de telefoon hebben laten weten dat ze Tugela Ferry binnen rijden, lopen wij hen tegemoet vergezeld door Khumo, Sphé, Aphiwe en Thabiso. Vanuit de verte herkennen we de huurauto aan de manier van rijden en de 2 blonde koppies. Voor hen zichtbaar een opluchting dat ze er eindelijk waren. De rit van Pietermaritzburg naar Tugela Ferry was een avontuur voor hen; het links rijden, de mensen op straat, de loslopende koeien en geiten, de onverharde wegen met de ‘potholes’ en het feit dat ze als blanken continue opvielen.
Op het terrein van Khayelisha komen een aantal kinderen zich voorstellen en hebben ze even tijd om de spulletjes uit te pakken waarna we hen meenemen naar een etentje bij B&B Siqalo. Wij zien onze kans en besturen de huurauto van Tinne & Irina maar al te graag en zij vinden dat ook een heel goed plan! 9 weken Tugela Ferry zonder auto is soms echt een gemis. We eten met een aantal mensen van het ziekenhuis, waaronder de diëtiste Natasha. Met onze buikjes gevuld rijden we richting huis waar we op vraag van Tinne en Irina een stop maken bij het ziekenhuis. We beginnen de rondleiding over de afdeling voor de zwangeren, neonatologie en de kraamafdeling waarna we natuurlijk bij de verloskamers eindigen. De nachtdienst is op dat moment al aan het werk en er lopen 2 vrouwen met weeën op de afdeling rond. Kort informeren wij bij de nachtdienst hoe de bevalling ervoor staat. Een van de vrouwen zal van haar 2e kindje gaan bevallen. Terwijl de verloskundige van de nachtdienst de desbetreffende vrouw onderzoekt kijken wij mee. Tinne en Irina kijken stiekem nog door een raampje van de deur bij een andere vrouw binnen. Ze verbazen zich over meerdere dingen die zij zien en hebben veel vragen. Terwijl we nog op de gang staan te praten zien we dat de vrouw met weeën persdrang begint te krijgen. We grijpen onze kans en vragen Tinne en Irina of ze de bevalling willen zien. Met enige verbazing dat dit zomaar kan en met zoveel mensen op de verloskamer zien we hoe de moeder bevalt van een gezonde baby.
Voordat we onze bedden induiken kletsen we met z’n 4-tjes onder het genot van een lekker cadeautje van Tinne en Irina in ons huisje nog even na. Tinne en Irina geven aan overvallen te zijn van alle indrukken. Voor ons is het soms lastig om alle vragen van hen te beantwoorden maar het voelt desondanks fijn om hen even bij ons te hebben.
Afgelopen vrijdag en zaterdag zijn bijzondere dagen om nooit meer te vergeten. Vrijdag starten we onze laatste stagedag samen met Tinne en Irina en nemen we hen de hele dag met ons mee naar de verloskamers. Het is onze laatste stagedag en dat voelt best wel tegenstrijdig maar we gaan zoals altijd lekker aan het werk. Enerzijds is het qua ervaring zo goed voor ons maar anderzijds sluiten we een bijzondere periode af waarbij we ook afscheid van het personeel moeten nemen. Iets wat ondanks wat we allemaal beleefd hebben de afgelopen weken, toch ook moeilijk is omdat we om een aantal verloskundigen zijn gaan geven en op onze manier een band met hen hebben opgebouwd. Brenda, Zulu en Bongs werken op onze laatste stagedag en dat vinden wij heerlijk. Samen met Tinne en Irina vullen we onze laatste dag goed! De ochtend verloopt zoals wel vaker rustig maar al snel volgt er een bevalling en proberen wij Tinne en Irina zoveel mogelijk uitleg te geven over onze werkwijze, de lokale protocollen en de verschillen in cultuur.
De eerste bevalling die wij met z’n 4-en doen verloopt prachtig, Kelly pakt de baby aan. De fysiologie en de oerkracht van de vrouw staan met stip op de voorgrond. Terwijl Kelly de administratie afrondt vangt Valerie een andere vrouw met weeën op. We zijn lekker bezig en registreren nauwelijks dat Brenda, Zulu en Bongs stiekem allerlei dingetjes aan het voorbereiden zijn. We worden de teampost ingeroepen waar iedereen aanwezig is. Brenda geeft een emotionele speech waardoor wij geraakt worden. Even flitsen de 9 stageweken door onze hoofden waarbij we extreme frustraties en machteloosheid hebben gevoeld maar desondanks veel geleerd hebben en elke dag vol goede moed een nieuwe dag tegemoet gingen. Na de zeer gewaardeerde speech van Brenda is het natuurlijk tijd voor eten! Om 10:30 uur zitten we met z’n allen aan de driedubbele pizza, taart en cola. Na alle gezelligheid gaan we weer aan het werk. De tweede vrouw met weeën bevalt ook zonder complicaties, Valerie pakt deze baby aan. Even daarna spotten we een andere vrouw al weeënd door de verloskamergang lopen. We besluiten dat Tinne onze 80e Zulu baby geboren mag laten worden. Vol trots begeleidt zij deze mevrouw en na geboorte geeft ze het meisje een princessen shirtje cadeau. Tinne en Irina zien hoe wij de afdeling runnen terwijl de andere verloskundigen achter de balie hangen, voor ons is dit inmiddels dagelijkse koek. Een vierde bevalling volgt vlot daarna. Deze mevrouw komt van antenatal ward en bevalt vlot. Echter heeft deze baby geen goede start (AS 2/5/6) en lijkt het erop dat de baby meconium geaspireerd heeft (vruchtwater met poep in de longen). We vangen de baby met z’n 4-en op. Tinne en Irina zijn verbaasd dat er geen arts bij de baby komt kijken en dat de verloskundigen op de afdeling niet naar ons en de baby omkijken. Voor ons is een situatie als deze waarin we weinig/geen begeleiding krijgen inmiddels redelijk normaal. Uiteindelijk komt er toch een verloskundige kijken en zij houdt het jongetje even ondersteboven aan zijn voeten vast. De arts komt ook langs en noemt het kind ‘lui’ waardoor de monden van de docenten openvallen. De baby redt het, maar verkeert niet in een goede conditie en wordt opgenomen op de neonatologie. Na deze casus zetten we een punt achter de stage in Tugela Ferry en besluiten naar huis te gaan. Onze stage eindigen we met een totaal van 81 bevallingen.
Zaterdag wandelen we met de docenten door het centrum van Tugela Ferry en brengen op aandringen van Tinne en Irina een bezoekje aan de kistenwinkel. De duurste kist is 6000 rand (€400) en onwijs kitscherig. Na uitgebreid de prijzen te hebben besproken met de verkoper beginnen we aan onze boodschappen voor de braai die wij hebben georganiseerd hebben voor de kinderen en medewerkers van Khayelisha.
De avond voelt als een afscheid en we krijgen dan ook een prachtig optreden van de kinderen waarin ze een Zulu-dans uitvoeren. Er worden veel lieve woorden uitgewisseld en de tranen biggelen ons over de wangen. Naast de lieve woorden worden ook cadeaus uitgewisseld. We geven de kinderen een movienight pakket en wij krijgen een afrikaanse doek (wikkeldoek op hoofd), een Zuluketting en -armband en een hart met de slogan van Khayelisha erop. Gelukkig is er naast de vele tranen die gevloeid hebben ook tijd voor blijdschap en kruipen we met een goed gevoel ons bed in.
Zondagochtend liggen we nog even in bed te kletsen en verrast Irina ons met een lekker kopje thee op bed. Het voelt vrij onwerkelijk om Tugela Ferry te gaan verlaten. De kinderen komen ons nogmaals gedag zeggen en wij starten met inpakken waarna we met Lauren, Irina en Tinne vertrekken naar Pietermaritzburg. Vanuit Tugela Ferry rijden we de berg op, de weg is zeer slecht en we rijden in de wolken. De regen van de afgelopen week heeft de weg er zeker niet beter op gemaakt….! Eenmaal bij het vliegveld nemen we ook afscheid van Lauren. Echter nemen we niet écht afscheid van Lauren en de kinderen aangezien wij allebei hebben besloten om volgende week tijdens onze vakantie nog even langs Tugela Ferry te komen! We zijn nog vroeg op het vliegveld, het is uitgestorven. Omdat Lauren door moet besluiten we alle koffers in de Hyundai Etios van Irina en Tinne te proppen. Tussen alle koffers gaat Irina op de achterbank op de schoot van Tinne. Even hebben we de slappe lach in de volgepropte en zwaarbeladen auto. Wij navigeren ons door het verkeer heen op zoek naar een snelle lunchstop. Na de lunch arriveren we 30 minuten voor vertrek op het vliegveld waar we Tinne en Irina gedag zeggen. Zij blijven nog een paar nachtjes in Pietermaritzburg. Feit is dat wij 2 bijzondere laatste dagen met hen gedeeld hebben, dagen die ook hen geraakt hebben en zij ook niet snel zullen vergeten. Na het gedag zeggen vliegen we dan eindelijk naar Johannesburg waar Kelly Job weer ziet en Valerie Anna ontmoet, waarna onze vakantie kan beginnen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
