Een week van uitersten..
Door: Kelly & Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
30 April 2018 | Zuid-Afrika, Winterton
Maandag rijden we in de vroege ochtend weer terug naar Tugela Ferry waar we na aankomst snel in ons uniform schieten om richting ziekenhuis te gaan. Echter verloopt de dag totaal niet hoe we gedacht hadden.
Vanuit het Greys Hospital in Pietermaritzburg is een 35-jarige vrouw teruggeplaatst die op het punt van bevallen staat. De baby blijkt verschillende afwijkingen te hebben en wij willen graag weten welke. Na lang zoeken door een rommelig dossier met onleesbare handschriften vinden we dat de baby afwijkingen zou hebben aan de hersenen, blaas en een buikwanddefect heeft waardoor de organen buiten de buik zouden liggen. Het is bekend dat de baby tijdens de zwangerschap, de bevalling of na geboorte zal komen te overlijden. Echter, de ouders van de baby beslissen de zwangerschap uit te dragen en deze niet voortijdig te beëindigen.
De zwangere buik voelt op de hand klein en we kunnen de ligging van de baby ook moeilijk beoordelen. We controleren de hartslag van de baby en deze is normaal. Echter is er afgesproken dat deze baby tijdens de bevalling niet bewaakt zal worden gezien de prognose slecht is. Bij het inwendig onderzoek voelen we dat ze volledige ontsluiting heeft maar voelen we ook een groot, zacht gedeelte waarbij we twijfelen wat het nou is. Zijn het de vliezen? Is het het hoofd? Of is het wat anders? De dokter wordt gebeld omdat de andere verloskundigen het ook niet weten. Hij maakt een echo en we zien het hoofdje van de baby wel naar beneden liggen, tevens zien we het hartje van de baby kloppen. De dokter weet echter ook niet goed wat het grote, zachte gedeelte is wat wij voelen. Omdat de hersenen van de baby niet goed ontwikkeld waren kon het ook zijn dat de schedel niet intact is, waardoor het de hersenen zijn die zo zacht aan voelen. We besluiten op ‘save’ te spelen en te starten met persen, mochten het wel vliezen zijn zullen ze tijdens het persen wel spontaan breken. Al vlot zien we een paars-rode bal (hematoom?) verschijnen, het ‘ding’ wordt geboren en heeft een afmeting van ongeveer 16x10x5 cm. Het ‘ding’ is groter dan het hoofd van de baby en zit vast aan de bovenkant van het hoofd van de baby. Kelly laat het hoofd geboren worden maar de rest van het lichaam volgt niet. Valerie voelt ondertussen van binnen en voelt vreemde structuren. Met flink wat moeite slagen we erin om het lichaam ook geboren te laten worden. De baby leeft nog steeds en we laten hem, met inderdaad een heleboel afwijkingen, aan de moeder zien. Vervolgens nemen we de baby mee om hem te onderzoeken en worden we vergezeld door ineens heel veel verpleegkundigen die maar al te graag willen kijken en een foto willen nemen van de ‘bijzondere’ baby. De baby is een jongetje en behalve de onderste ledematen helemaal misvormd. Wat kan de natuur toch raar zijn! Hij heeft een gecompliceerde hazenlip waarbij ook het hele gehemelte open is. Daarbij zien we ook tanden en liggen inderdaad de darmen, lever en hart buiten de buik (omphalocèle). Voor onze ogen zien we het hartje krachtig kloppen……! Hij reageert verder helemaal niet en is slap. We verzorgen hem zo goed mogelijk. Waarna we snel een foto maken van de voetjes van de baby voor de moeder, aangezien deze intact en nog mooi roze gekleurd zijn. Na 30 minuten zien we het hartje niet meer kloppen en is het jongetje overleden. Ondanks dat het niet zo zou moeten zijn is dit wel een interessante casus en nemen wij ook een aantal foto’s. Wees maar niet bang, we zullen de foto’s niet in de blog plaatsen ;)
Tijdens de bak met administratie horen we dat er ondertussen een dame is binnen gekomen die weeën heeft. De baby ligt in stuitligging (billen naar beneden) en heeft 5 cm. ontsluiting. Terwijl wij het dossier doornemen merken we op dat mw. een keizersnede in haar voorgeschiedenis heeft. Oeps, dat is de verloskundige niet opgevallen dus we melden dit snel bij de dokter. Helaas voor ons, want we gaan weer een deurtje verder naar de operatiekamers. Terwijl we haar voorbereiden voor de keizersnede merkt Valerie op dat ze inmiddels ook volledige ontsluiting heeft en dat de billen al heel laag zitten. Gelukkig heeft ze geen persdrang en is het hartfilmpje van de baby ook prima. We gaan op ons gemak naar het operatiecomplex, maar de keizersnede verloopt moeizaam. Doordat de baby in stuitligging ligt worden als eerst de benen en het lichaam geboren. Het hoofd zit vast en de dokter snijdt de baarmoeder verder open om na veel moeite ook het hoofd geboren te laten worden. De baby heeft een slechte start…. Hij is zeer bleek, slap en hij ademt niet. Het is duidelijk dat hij onze hulp nodig heeft. We zien dat de baby afwijkingen heeft aan zijn lichaam, de benen staan achterstevoren, hij heeft grote oren die laag zijn gepositioneerd en zijn achterhoofd is groter dan zijn gezicht. We belanden in een situatie die we totaal niet aan hadden zien komen. We starten een volledige reanimatie, op waarbij wij de leiding nemen omdat er geen dokter aanwezig is die de leiding neemt. We gaan als een team te werk, waarbij Valerie de luchtweg met verschillende posities en tubes probeert vrij te maken. Dit lukt helaas niet, we krijgen geen lucht in de longen en er blijft maar 1 optie over; intuberen. Er is niemand die deze handeling uit wil voeren dus de allerlaatste optie is om het zelf maar te proberen. Voor ons voelt het alsof er geen keuze is en slaagt Valerie er gelukkig in om de baby te intuberen (Amen). Kelly start de hartmassage en Valerie start de beademing via de tube waarbij we de lucht in beide longen horen stromen. We zien geen verandering in de conditie van de baby en na 30 minuten reanimeren wordt de reanimatie gestopt (Apgar-score 1-1-1) op order van een andere arts die inmiddels gearriveerd is. Het enige wat de baby heeft is een eigen hartslag (±60 bpm), maar we zien dat hij het niet lang vol gaat houden en dat hij geen schijn van kans heeft. We vragen meerdere keren of iemand de moeder op de hoogte wil brengen van de conditie van haar zoon. Echter geeft niemand antwoord en draait iedereen er omheen. De moeder verstaat geen Engels dus zal ze onze uitleg niet begrijpen. Niemand ‘durft’ de moeder te vertellen dat haar baby dood aan het gaan is en het blijft stil. Valerie laat nog vallen dat dit de 2e baby is van deze mevrouw die zal gaan overlijden…Een discussie over de Apgar Score volgt waarbij onze frustraties hoog oplopen als we merken dat de lokale verloskundige de baby een andere Apgar Score wil geven dan wij geven hebben. Met een opmerking als “De Apgar moet 10 zijn, waarom zeggen jullie 1” kunnen wij met onze gedachte echt totaal niet bij en deze discussie terwijl de moeder haar zoon nog geeneens gezien heeft, is in onze ogen op dat moment totale verspilling van tijd. We willen de baby graag bij de moeder leggen om daar te laten overlijden, maar helaas mogen we de baby alleen even aan laten zien op de recovery. Valerie neemt hem daarna op de hand in doeken mee terug naar de afdeling, waar wij bij hem blijven. De frustratie en emotie komt over ons heen en daar zitten we dan, op de afdeling met een baby die aan het doodgaan is waarvan wij vinden dat zijn moeder bij hem hoort te zijn. Met pijn in ons hart moeten we besluiten om naar huis te gaan, we weten niet hoelang deze baby nog zal leven. Het is donker buiten en we hebben een lift nodig van de laatste verloskundige die de afdeling verlaat omdat we anders niet meer naar huis kunnen. We checken voor vertrek nog een keer zijn hartslag (<60 bpm), hij ziet er al meer dood dan levend uit en nemen afscheid van hem… We arriveren veilig thuis en na een lekkere douche doen we ons verhaal bij Lauren, eten we met de kinderen aan tafel waarbij we na een heleboel lekkere kinderknuffels moe ons bed inkruipen. We hebben ons best gedaan, de wereld is soms keihard!
Als we dinsdag op stage komen vragen we direct wanneer de baby overleden is. Het blijkt dat hij een kwartiertje na ons vertrek overleden is en we zijn toch een beetje opgelucht dat de baby niet al te lang alleen heeft gelegen tot zijn overlijden. De gedachte dat zijn moeder en überhaupt niemand bij hem was toen hij zijn laatste adem uitblies blijft hard voor ons. Wat mogen wij gezegend zijn met onze cultuur en de empathische zorg die wij ook in moeilijke situaties bieden! Achteraf gezien blijkt deze baby trisomie 18 te hebben, oftewel een chromosoomafwijking die ook bekend staat als het syndroom van Edwards. Een syndroom waarbij bijna alle baby’s binnen het eerste levensjaar overlijden.
Gezien de week al zo ‘lekker’ gestart is met 2 overleden baby’s, wordt deze ‘trend’ voortgezet. Op de afdeling ligt een zwangere met een overleden baby in haar buik die aan het bevallen is. Ze heeft 5 cm ontsluiting, maar het hoofd ligt afgeweken en niet goed (wandbeenligging), waardoor de ontsluiting niet vordert. Tevens heeft ze de Herbal Muti “Isihlambezo” (kruidenmengsel) genomen, waardoor haar contracties enorm krachtig zijn. Zoals al eerder beschreven in een vorig blog geeft dit kruidenmengsel een verhoogde kans op foetale stress. Wellicht is de baby overleden door het kruidenmengsel dat zij heeft ingenomen om de bevalling te bespoedigen. Tevens was deze mw. bij veel van haar zwangerschapscontroles niet komen opdagen, iets wat we hier regelmatig zien. De baby wordt uiteindelijk geboren doormiddel van een keizersnede en Kelly verzorgt de baby en ziet dat hij nog niet lang geleden overleden is. Op hetzelfde moment wordt er nog een andere keizersnede uitgevoerd, waarbij Kelly ook de baby aanpakt (Valerie moest op de afdeling blijven vanwege de schaarse bezetting). Op het moment dat het hoofd geboren is en het lichaam nog in de buik van de moeder zit, begint de baby al te huilen. Wat een opluchting! Tussendoor voert Valerie een fijn gesprek met hoofdvroedvrouw Brenda waarin ze de ‘knelpunten’ van de reanimatie van gisteren en de psychosociale zorg bespreekbaar probeert te maken. Even later komt Kelly terug naar de afdeling met twee jochies in haar armen, 1 warme huilende baby en 1 koude en stille baby… We herenigen de levende baby met zijn moeder en moeten de overleden baby gewikkeld in doeken op de opvangtafel laten liggen aangezien de moeder nog op de uitslaapkamer is. Z’n vijf uren (!!) later brengen we hem naar het mortuarium van het ziekenhuis, stiekem toch ook wel interessant om ook daar een kijkje te nemen. Als we terugkomen is er nog een zwangere vrouw van 24 weken binnen gekomen met ook een dode baby in haar buik. We besluiten dit even langs ons heen te laten gaan, de andere verloskundigen balen er ook zichtbaar van. We besluiten naar huis te gaan, morgen een nieuwe dag!
Woensdag doen we 4 prachtige bevallingen. Ondanks dat Valerie die nacht met 39+ graden koorts en darmen die achterste voren liggen te maken heeft gehad, geeft dit ons weer positieve energie! We zetten woensdag in totaal 2 gezonde jongens en 2 gezonde meisjes op de wereld. Kelly is echter wederom “de klos” omdat ze ook weer een ritje naar de OK mag maken. Hilarisch was dat op dat moment Valerie samen met verloskundige Zulu een vreemde geur op de afdeling rook. Tot hun schrik zagen Valerie en Zulu een flinke drol midden in de gang op de vloer liggen met op een paar meter daarnaast een vrouw die al leunend op een stoel haar weeën aan het opvangen was. Voor ons als verloskundige weten wij bij het verliezen van ontlasting eigenlijk al genoeg; volledige ontsluiting! Nog geen paar minuten later is deze vrouw moeder geworden van een schattige dochter met een bos zwarte lange haren.
Donderdag gaat Valerie mee naar de operatiekamers en vangt een gezond jongetje op. Echt ranzig om te zien dat het uitzuigapparaat nog gevuld is met restanten van de baby die we maandag gereanimeerd hebben. Een ambulance komt even later binnen met een jonge 19- jarige zwangere vrouw en weeën, ze is volledig in paniek, kijkt ons met bange ogen aan en het zweet druipt over haar gezicht. Het is haar 2e kindje en heeft haar vorige bevalling een geplande keizersnede gehad. Valerie verricht nadat Kelly de conditie van de baby heeft gecheckt snel een inwendig onderzoek. Ze heeft volledige ontsluiting maar het hoofdje van de baby staat nog wel wat hoog. We bellen de dokter terwijl mevrouw ons meerdere keren smeekt om een keizersnede omdat ze niet meer kan. Als de dokter arriveert blijkt dat deze mw. in de ochtend ruim 2 uur met weeën en in de brandende zon naar de lokale kliniek heeft gelopen om hulp te kunnen krijgen. Vanuit daar is ze met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Positieve hieraan was wel dat ze volledige ontsluiting had maar wij begrepen wel dat deze vrouw helemaal aan het einde van haar latijn was. De dokter instrueert Valerie om in haar aanwezigheid toch de vliezen te breken waarna Valerie tot aan haar oksels een vruchtwater douche ontvangt (bleh!).
Mw. is nog steeds in paniek en schreeuwt en huilt de hele afdeling bij elkaar. Verschillende verloskundigen komen binnen om haar tot orde te roepen maar dit wil niet baten. Mw. begint vervolgens gigantisch te braken maar haar braaksel ziet er net uit alsof ze aarde van de grond heeft gegeten. De dokter bevraagd mw., waaruit duidelijk wordt dat ze een traditioneel goedje heeft gedronken om de bevalling te bespoedigen. Echter blijkt dit niet het kruidengoedje ‘Isihlambezo’ te zijn maar wat anders…Ze heeft een wespennest verpulverd, gemengd met vocht en dit vervolgens opgedronken! Onze oren klapperen als we dit horen!
Terwijl de lokale verloskundigen niet echt het gevoel hebben dat deze mw. op de normale manier zal gaan bevallen hebben wij het vertrouwen dat dit wel gaat lukken. We helpen mw. uit bed en zetten haar op haar hurken naast het bed waarnaar ze wat rustiger wordt en af en toe wat persdrang krijgt. We besluiten wat spulletjes klaar te gaan zetten want het kan nog wel even duren. We zijn nog geen 2 minuten bij haar weg waarna we een schreeuw horen en direct naar haar terugrennen. Oeps……de baby is al geboren en ligt op de grond, dat is echt supersnel! Gelukkig doet het meisje het goed en is het even een karwei om mw. weer in haar bed te krijgen.
Ook donderdag sluiten we af met 4 mooie bevallingen, we gaan met een voldaan gevoel naar huis.
Terwijl jullie waarschijnlijk in jullie oranje outfitjes met een biertje over de kleedjesmarkt struinen vieren wij vrijdag het leven, het is Valerie haar verjaardag en tevens Freedom day in Zuid-Afrika! ’s Ochtends leest Valerie haar kaartjes die Kelly stiekem heeft meegenomen en krijgt ze natuurlijk ook cadeautjes! Om 10:00 uur eten we een zelfgebakken taart (door Lauren) samen met de kinderen, ze wordt verwend met tekeningen, geschreven kaarten en krijgt een Zulu ketting cadeau van de kinderen. De kinderen geven een klein optreden waarbij ze hun Zulu kleding dragen en voor ons dansen en zingen.
Om 12:00 uur vertrekken we met Elzeth naar Drakensbergen waar we op de heenweg even een arretjescake brengen bij de hardwerkende verloskundigen op de verloskamers. Als Valerie binnen komt met de cake wordt er al direct HAPPY BIRTHDAY geschreeuwd. Het oogt druk maar ondanks dat wordt er vanwege de feestdag ‘Freedom day’ door de verloskundigen op een elektrisch kookplaatje ook gekookt, het ruikt heerlijk! Wij laten een dessert voor ze achter ;) Met een volgepakte auto en trailer rijden we met onze campingspullen naar camping Dragons Peak in Central Drakensberg waar we onze tentjes opzetten.
We verblijven het hele weekend in het Drakensgebergte waar we elke ochtend wakker worden in ons tentje waar we net samen samen in passen, de regen op ons tentdak horen kletteren, stiekem lachen om de Afrikaanse taal van Elzeth en het bijzonder vinden dat ze de hele nacht buiten slaapt, koken op ons basic buitenkeukentje en genieten van de buitenlucht. Ook kijken wij graag naar onze knappe Zuid-Afrikaanse overbuurman die hier helaas met zijn vrouw is ;) Om ons heen staan allemaal stoere campers en tenten. Het voelt gek genoeg gek om ons tussen de blanke mensen te bevinden.
Zaterdag maken we een flinke wandeling door de Champagne Valley. Even lekker met onze koppies in de bergen! We lopen door bossen, springen over riviertjes en gaan pootjebaden bij een waterval met een waanzinnig uitzicht.
Het is voor ons vreemd dat hier de blaadjes van de bomen vallen doordat het herfst is in Zuid-Afrika, maar dat het ten opzichte van onze Nederlandse herfst mooi weer is. In vergelijking met Tugela Ferry is het in het Drakensgebergte fris en komt onze warme kleding goed van pas. Elzeth heeft diverse kaartjes weten te regelen voor optredens in The Drakensberg Boys Choir School dit weekend. We bezoeken een optreden van de Zuid-Afrikaanse band Watershed, een pop/country band en bezoeken een optreden waarbij verschillende kinderkoren komen zingen. Waanzinnige optredens, dit hadden wij helemaal niet verwacht! Wat een talent! Ons verstand gaat even op nul, we genieten en het raakt ons. Dr. Eksteen is inmiddels ook gearriveerd en trakteert ons op pannenkoeken voor ontbijt en gaan we met hem en Elzeth zondagavond bij vrienden van hen eten. Een prachtig huis aan de voet van een berg, we braaien weer lekker een avondje met een fantastisch uitzicht op de Dragon Peaks! Maandag drijven we met ons tentje weg in de regen, tijd om terug naar Tugela Ferry te gaan!
Om nog even terug te komen op onze vorige blog. De vrouwen die een vingerkootje aan hun pink missen maken deel uit van de Ngubeni of Nbonvu familie. Tot een paar jaar geleden werd bij ieder kind van deze familie het vingerkootje van de pink afgehakt. Bij baby’s die nu geboren worden wordt dit gelukkig niet meer gedaan. Tevens hebben de vrouwen van de Zuma familie littekens op hun gezicht, op jonge leeftijd wordt in hun wangen gesneden en dragen de vrouwen van de Mabaso/Mntungwa familie takken in hun oorlellen om deze uit te rekken zodat er uiteindelijk een gigantisch gat ontstaat in hun oorlel. Hoe groter de lel, hoe beter!
Het was een week van uiterste namelijk van leven en dood, geluk en verdriet! We sluiten stageweek 6 af met in totaal 46 Zulu baby's die wij samen tot nu toe op de wereld hebben geholpen. En jaja; Kelly heeft er ook nog maar 5 te gaan voordat zij de 40 bevallingen heeft bereikt!
Tot slot willen wij deze blog afsluiten met zeer heugelijk nieuws....WIJ HEBBEN PER 1 JULI ALLEBEI EEN BAAN!
Liefs,
Kelly & Valerie.
Weetjes:
• Er is Illegale autogarage iedere dag wordt opgebouwd bij de vluchtheuvel voor het ziekenhuis.
• Mensen na hun overlijden in de tuin begraven worden.
• De babybedjes hier alleen worden gebruikt om een overleden baby in te vervoeren.
• De verloskundigen hier de Nederlandse dropjes ‘eatable’ vonden.
• Dat een groepje jongetjes (±10 jaar) die op de schoolbus staan te wachten ons elke ochtend gniffelend en uit volle borst groeten ‘Hello, goodmorning ladies’.
• Een episiotomie (knip) wordt gezet met een stitchcutter (mesje) omdat er niet genoeg en vrijwel alleen maar botte scharen zijn.
Vanuit het Greys Hospital in Pietermaritzburg is een 35-jarige vrouw teruggeplaatst die op het punt van bevallen staat. De baby blijkt verschillende afwijkingen te hebben en wij willen graag weten welke. Na lang zoeken door een rommelig dossier met onleesbare handschriften vinden we dat de baby afwijkingen zou hebben aan de hersenen, blaas en een buikwanddefect heeft waardoor de organen buiten de buik zouden liggen. Het is bekend dat de baby tijdens de zwangerschap, de bevalling of na geboorte zal komen te overlijden. Echter, de ouders van de baby beslissen de zwangerschap uit te dragen en deze niet voortijdig te beëindigen.
De zwangere buik voelt op de hand klein en we kunnen de ligging van de baby ook moeilijk beoordelen. We controleren de hartslag van de baby en deze is normaal. Echter is er afgesproken dat deze baby tijdens de bevalling niet bewaakt zal worden gezien de prognose slecht is. Bij het inwendig onderzoek voelen we dat ze volledige ontsluiting heeft maar voelen we ook een groot, zacht gedeelte waarbij we twijfelen wat het nou is. Zijn het de vliezen? Is het het hoofd? Of is het wat anders? De dokter wordt gebeld omdat de andere verloskundigen het ook niet weten. Hij maakt een echo en we zien het hoofdje van de baby wel naar beneden liggen, tevens zien we het hartje van de baby kloppen. De dokter weet echter ook niet goed wat het grote, zachte gedeelte is wat wij voelen. Omdat de hersenen van de baby niet goed ontwikkeld waren kon het ook zijn dat de schedel niet intact is, waardoor het de hersenen zijn die zo zacht aan voelen. We besluiten op ‘save’ te spelen en te starten met persen, mochten het wel vliezen zijn zullen ze tijdens het persen wel spontaan breken. Al vlot zien we een paars-rode bal (hematoom?) verschijnen, het ‘ding’ wordt geboren en heeft een afmeting van ongeveer 16x10x5 cm. Het ‘ding’ is groter dan het hoofd van de baby en zit vast aan de bovenkant van het hoofd van de baby. Kelly laat het hoofd geboren worden maar de rest van het lichaam volgt niet. Valerie voelt ondertussen van binnen en voelt vreemde structuren. Met flink wat moeite slagen we erin om het lichaam ook geboren te laten worden. De baby leeft nog steeds en we laten hem, met inderdaad een heleboel afwijkingen, aan de moeder zien. Vervolgens nemen we de baby mee om hem te onderzoeken en worden we vergezeld door ineens heel veel verpleegkundigen die maar al te graag willen kijken en een foto willen nemen van de ‘bijzondere’ baby. De baby is een jongetje en behalve de onderste ledematen helemaal misvormd. Wat kan de natuur toch raar zijn! Hij heeft een gecompliceerde hazenlip waarbij ook het hele gehemelte open is. Daarbij zien we ook tanden en liggen inderdaad de darmen, lever en hart buiten de buik (omphalocèle). Voor onze ogen zien we het hartje krachtig kloppen……! Hij reageert verder helemaal niet en is slap. We verzorgen hem zo goed mogelijk. Waarna we snel een foto maken van de voetjes van de baby voor de moeder, aangezien deze intact en nog mooi roze gekleurd zijn. Na 30 minuten zien we het hartje niet meer kloppen en is het jongetje overleden. Ondanks dat het niet zo zou moeten zijn is dit wel een interessante casus en nemen wij ook een aantal foto’s. Wees maar niet bang, we zullen de foto’s niet in de blog plaatsen ;)
Tijdens de bak met administratie horen we dat er ondertussen een dame is binnen gekomen die weeën heeft. De baby ligt in stuitligging (billen naar beneden) en heeft 5 cm. ontsluiting. Terwijl wij het dossier doornemen merken we op dat mw. een keizersnede in haar voorgeschiedenis heeft. Oeps, dat is de verloskundige niet opgevallen dus we melden dit snel bij de dokter. Helaas voor ons, want we gaan weer een deurtje verder naar de operatiekamers. Terwijl we haar voorbereiden voor de keizersnede merkt Valerie op dat ze inmiddels ook volledige ontsluiting heeft en dat de billen al heel laag zitten. Gelukkig heeft ze geen persdrang en is het hartfilmpje van de baby ook prima. We gaan op ons gemak naar het operatiecomplex, maar de keizersnede verloopt moeizaam. Doordat de baby in stuitligging ligt worden als eerst de benen en het lichaam geboren. Het hoofd zit vast en de dokter snijdt de baarmoeder verder open om na veel moeite ook het hoofd geboren te laten worden. De baby heeft een slechte start…. Hij is zeer bleek, slap en hij ademt niet. Het is duidelijk dat hij onze hulp nodig heeft. We zien dat de baby afwijkingen heeft aan zijn lichaam, de benen staan achterstevoren, hij heeft grote oren die laag zijn gepositioneerd en zijn achterhoofd is groter dan zijn gezicht. We belanden in een situatie die we totaal niet aan hadden zien komen. We starten een volledige reanimatie, op waarbij wij de leiding nemen omdat er geen dokter aanwezig is die de leiding neemt. We gaan als een team te werk, waarbij Valerie de luchtweg met verschillende posities en tubes probeert vrij te maken. Dit lukt helaas niet, we krijgen geen lucht in de longen en er blijft maar 1 optie over; intuberen. Er is niemand die deze handeling uit wil voeren dus de allerlaatste optie is om het zelf maar te proberen. Voor ons voelt het alsof er geen keuze is en slaagt Valerie er gelukkig in om de baby te intuberen (Amen). Kelly start de hartmassage en Valerie start de beademing via de tube waarbij we de lucht in beide longen horen stromen. We zien geen verandering in de conditie van de baby en na 30 minuten reanimeren wordt de reanimatie gestopt (Apgar-score 1-1-1) op order van een andere arts die inmiddels gearriveerd is. Het enige wat de baby heeft is een eigen hartslag (±60 bpm), maar we zien dat hij het niet lang vol gaat houden en dat hij geen schijn van kans heeft. We vragen meerdere keren of iemand de moeder op de hoogte wil brengen van de conditie van haar zoon. Echter geeft niemand antwoord en draait iedereen er omheen. De moeder verstaat geen Engels dus zal ze onze uitleg niet begrijpen. Niemand ‘durft’ de moeder te vertellen dat haar baby dood aan het gaan is en het blijft stil. Valerie laat nog vallen dat dit de 2e baby is van deze mevrouw die zal gaan overlijden…Een discussie over de Apgar Score volgt waarbij onze frustraties hoog oplopen als we merken dat de lokale verloskundige de baby een andere Apgar Score wil geven dan wij geven hebben. Met een opmerking als “De Apgar moet 10 zijn, waarom zeggen jullie 1” kunnen wij met onze gedachte echt totaal niet bij en deze discussie terwijl de moeder haar zoon nog geeneens gezien heeft, is in onze ogen op dat moment totale verspilling van tijd. We willen de baby graag bij de moeder leggen om daar te laten overlijden, maar helaas mogen we de baby alleen even aan laten zien op de recovery. Valerie neemt hem daarna op de hand in doeken mee terug naar de afdeling, waar wij bij hem blijven. De frustratie en emotie komt over ons heen en daar zitten we dan, op de afdeling met een baby die aan het doodgaan is waarvan wij vinden dat zijn moeder bij hem hoort te zijn. Met pijn in ons hart moeten we besluiten om naar huis te gaan, we weten niet hoelang deze baby nog zal leven. Het is donker buiten en we hebben een lift nodig van de laatste verloskundige die de afdeling verlaat omdat we anders niet meer naar huis kunnen. We checken voor vertrek nog een keer zijn hartslag (<60 bpm), hij ziet er al meer dood dan levend uit en nemen afscheid van hem… We arriveren veilig thuis en na een lekkere douche doen we ons verhaal bij Lauren, eten we met de kinderen aan tafel waarbij we na een heleboel lekkere kinderknuffels moe ons bed inkruipen. We hebben ons best gedaan, de wereld is soms keihard!
Als we dinsdag op stage komen vragen we direct wanneer de baby overleden is. Het blijkt dat hij een kwartiertje na ons vertrek overleden is en we zijn toch een beetje opgelucht dat de baby niet al te lang alleen heeft gelegen tot zijn overlijden. De gedachte dat zijn moeder en überhaupt niemand bij hem was toen hij zijn laatste adem uitblies blijft hard voor ons. Wat mogen wij gezegend zijn met onze cultuur en de empathische zorg die wij ook in moeilijke situaties bieden! Achteraf gezien blijkt deze baby trisomie 18 te hebben, oftewel een chromosoomafwijking die ook bekend staat als het syndroom van Edwards. Een syndroom waarbij bijna alle baby’s binnen het eerste levensjaar overlijden.
Gezien de week al zo ‘lekker’ gestart is met 2 overleden baby’s, wordt deze ‘trend’ voortgezet. Op de afdeling ligt een zwangere met een overleden baby in haar buik die aan het bevallen is. Ze heeft 5 cm ontsluiting, maar het hoofd ligt afgeweken en niet goed (wandbeenligging), waardoor de ontsluiting niet vordert. Tevens heeft ze de Herbal Muti “Isihlambezo” (kruidenmengsel) genomen, waardoor haar contracties enorm krachtig zijn. Zoals al eerder beschreven in een vorig blog geeft dit kruidenmengsel een verhoogde kans op foetale stress. Wellicht is de baby overleden door het kruidenmengsel dat zij heeft ingenomen om de bevalling te bespoedigen. Tevens was deze mw. bij veel van haar zwangerschapscontroles niet komen opdagen, iets wat we hier regelmatig zien. De baby wordt uiteindelijk geboren doormiddel van een keizersnede en Kelly verzorgt de baby en ziet dat hij nog niet lang geleden overleden is. Op hetzelfde moment wordt er nog een andere keizersnede uitgevoerd, waarbij Kelly ook de baby aanpakt (Valerie moest op de afdeling blijven vanwege de schaarse bezetting). Op het moment dat het hoofd geboren is en het lichaam nog in de buik van de moeder zit, begint de baby al te huilen. Wat een opluchting! Tussendoor voert Valerie een fijn gesprek met hoofdvroedvrouw Brenda waarin ze de ‘knelpunten’ van de reanimatie van gisteren en de psychosociale zorg bespreekbaar probeert te maken. Even later komt Kelly terug naar de afdeling met twee jochies in haar armen, 1 warme huilende baby en 1 koude en stille baby… We herenigen de levende baby met zijn moeder en moeten de overleden baby gewikkeld in doeken op de opvangtafel laten liggen aangezien de moeder nog op de uitslaapkamer is. Z’n vijf uren (!!) later brengen we hem naar het mortuarium van het ziekenhuis, stiekem toch ook wel interessant om ook daar een kijkje te nemen. Als we terugkomen is er nog een zwangere vrouw van 24 weken binnen gekomen met ook een dode baby in haar buik. We besluiten dit even langs ons heen te laten gaan, de andere verloskundigen balen er ook zichtbaar van. We besluiten naar huis te gaan, morgen een nieuwe dag!
Woensdag doen we 4 prachtige bevallingen. Ondanks dat Valerie die nacht met 39+ graden koorts en darmen die achterste voren liggen te maken heeft gehad, geeft dit ons weer positieve energie! We zetten woensdag in totaal 2 gezonde jongens en 2 gezonde meisjes op de wereld. Kelly is echter wederom “de klos” omdat ze ook weer een ritje naar de OK mag maken. Hilarisch was dat op dat moment Valerie samen met verloskundige Zulu een vreemde geur op de afdeling rook. Tot hun schrik zagen Valerie en Zulu een flinke drol midden in de gang op de vloer liggen met op een paar meter daarnaast een vrouw die al leunend op een stoel haar weeën aan het opvangen was. Voor ons als verloskundige weten wij bij het verliezen van ontlasting eigenlijk al genoeg; volledige ontsluiting! Nog geen paar minuten later is deze vrouw moeder geworden van een schattige dochter met een bos zwarte lange haren.
Donderdag gaat Valerie mee naar de operatiekamers en vangt een gezond jongetje op. Echt ranzig om te zien dat het uitzuigapparaat nog gevuld is met restanten van de baby die we maandag gereanimeerd hebben. Een ambulance komt even later binnen met een jonge 19- jarige zwangere vrouw en weeën, ze is volledig in paniek, kijkt ons met bange ogen aan en het zweet druipt over haar gezicht. Het is haar 2e kindje en heeft haar vorige bevalling een geplande keizersnede gehad. Valerie verricht nadat Kelly de conditie van de baby heeft gecheckt snel een inwendig onderzoek. Ze heeft volledige ontsluiting maar het hoofdje van de baby staat nog wel wat hoog. We bellen de dokter terwijl mevrouw ons meerdere keren smeekt om een keizersnede omdat ze niet meer kan. Als de dokter arriveert blijkt dat deze mw. in de ochtend ruim 2 uur met weeën en in de brandende zon naar de lokale kliniek heeft gelopen om hulp te kunnen krijgen. Vanuit daar is ze met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Positieve hieraan was wel dat ze volledige ontsluiting had maar wij begrepen wel dat deze vrouw helemaal aan het einde van haar latijn was. De dokter instrueert Valerie om in haar aanwezigheid toch de vliezen te breken waarna Valerie tot aan haar oksels een vruchtwater douche ontvangt (bleh!).
Mw. is nog steeds in paniek en schreeuwt en huilt de hele afdeling bij elkaar. Verschillende verloskundigen komen binnen om haar tot orde te roepen maar dit wil niet baten. Mw. begint vervolgens gigantisch te braken maar haar braaksel ziet er net uit alsof ze aarde van de grond heeft gegeten. De dokter bevraagd mw., waaruit duidelijk wordt dat ze een traditioneel goedje heeft gedronken om de bevalling te bespoedigen. Echter blijkt dit niet het kruidengoedje ‘Isihlambezo’ te zijn maar wat anders…Ze heeft een wespennest verpulverd, gemengd met vocht en dit vervolgens opgedronken! Onze oren klapperen als we dit horen!
Terwijl de lokale verloskundigen niet echt het gevoel hebben dat deze mw. op de normale manier zal gaan bevallen hebben wij het vertrouwen dat dit wel gaat lukken. We helpen mw. uit bed en zetten haar op haar hurken naast het bed waarnaar ze wat rustiger wordt en af en toe wat persdrang krijgt. We besluiten wat spulletjes klaar te gaan zetten want het kan nog wel even duren. We zijn nog geen 2 minuten bij haar weg waarna we een schreeuw horen en direct naar haar terugrennen. Oeps……de baby is al geboren en ligt op de grond, dat is echt supersnel! Gelukkig doet het meisje het goed en is het even een karwei om mw. weer in haar bed te krijgen.
Ook donderdag sluiten we af met 4 mooie bevallingen, we gaan met een voldaan gevoel naar huis.
Terwijl jullie waarschijnlijk in jullie oranje outfitjes met een biertje over de kleedjesmarkt struinen vieren wij vrijdag het leven, het is Valerie haar verjaardag en tevens Freedom day in Zuid-Afrika! ’s Ochtends leest Valerie haar kaartjes die Kelly stiekem heeft meegenomen en krijgt ze natuurlijk ook cadeautjes! Om 10:00 uur eten we een zelfgebakken taart (door Lauren) samen met de kinderen, ze wordt verwend met tekeningen, geschreven kaarten en krijgt een Zulu ketting cadeau van de kinderen. De kinderen geven een klein optreden waarbij ze hun Zulu kleding dragen en voor ons dansen en zingen.
Om 12:00 uur vertrekken we met Elzeth naar Drakensbergen waar we op de heenweg even een arretjescake brengen bij de hardwerkende verloskundigen op de verloskamers. Als Valerie binnen komt met de cake wordt er al direct HAPPY BIRTHDAY geschreeuwd. Het oogt druk maar ondanks dat wordt er vanwege de feestdag ‘Freedom day’ door de verloskundigen op een elektrisch kookplaatje ook gekookt, het ruikt heerlijk! Wij laten een dessert voor ze achter ;) Met een volgepakte auto en trailer rijden we met onze campingspullen naar camping Dragons Peak in Central Drakensberg waar we onze tentjes opzetten.
We verblijven het hele weekend in het Drakensgebergte waar we elke ochtend wakker worden in ons tentje waar we net samen samen in passen, de regen op ons tentdak horen kletteren, stiekem lachen om de Afrikaanse taal van Elzeth en het bijzonder vinden dat ze de hele nacht buiten slaapt, koken op ons basic buitenkeukentje en genieten van de buitenlucht. Ook kijken wij graag naar onze knappe Zuid-Afrikaanse overbuurman die hier helaas met zijn vrouw is ;) Om ons heen staan allemaal stoere campers en tenten. Het voelt gek genoeg gek om ons tussen de blanke mensen te bevinden.
Zaterdag maken we een flinke wandeling door de Champagne Valley. Even lekker met onze koppies in de bergen! We lopen door bossen, springen over riviertjes en gaan pootjebaden bij een waterval met een waanzinnig uitzicht.
Het is voor ons vreemd dat hier de blaadjes van de bomen vallen doordat het herfst is in Zuid-Afrika, maar dat het ten opzichte van onze Nederlandse herfst mooi weer is. In vergelijking met Tugela Ferry is het in het Drakensgebergte fris en komt onze warme kleding goed van pas. Elzeth heeft diverse kaartjes weten te regelen voor optredens in The Drakensberg Boys Choir School dit weekend. We bezoeken een optreden van de Zuid-Afrikaanse band Watershed, een pop/country band en bezoeken een optreden waarbij verschillende kinderkoren komen zingen. Waanzinnige optredens, dit hadden wij helemaal niet verwacht! Wat een talent! Ons verstand gaat even op nul, we genieten en het raakt ons. Dr. Eksteen is inmiddels ook gearriveerd en trakteert ons op pannenkoeken voor ontbijt en gaan we met hem en Elzeth zondagavond bij vrienden van hen eten. Een prachtig huis aan de voet van een berg, we braaien weer lekker een avondje met een fantastisch uitzicht op de Dragon Peaks! Maandag drijven we met ons tentje weg in de regen, tijd om terug naar Tugela Ferry te gaan!
Om nog even terug te komen op onze vorige blog. De vrouwen die een vingerkootje aan hun pink missen maken deel uit van de Ngubeni of Nbonvu familie. Tot een paar jaar geleden werd bij ieder kind van deze familie het vingerkootje van de pink afgehakt. Bij baby’s die nu geboren worden wordt dit gelukkig niet meer gedaan. Tevens hebben de vrouwen van de Zuma familie littekens op hun gezicht, op jonge leeftijd wordt in hun wangen gesneden en dragen de vrouwen van de Mabaso/Mntungwa familie takken in hun oorlellen om deze uit te rekken zodat er uiteindelijk een gigantisch gat ontstaat in hun oorlel. Hoe groter de lel, hoe beter!
Het was een week van uiterste namelijk van leven en dood, geluk en verdriet! We sluiten stageweek 6 af met in totaal 46 Zulu baby's die wij samen tot nu toe op de wereld hebben geholpen. En jaja; Kelly heeft er ook nog maar 5 te gaan voordat zij de 40 bevallingen heeft bereikt!
Tot slot willen wij deze blog afsluiten met zeer heugelijk nieuws....WIJ HEBBEN PER 1 JULI ALLEBEI EEN BAAN!
Liefs,
Kelly & Valerie.
Weetjes:
• Er is Illegale autogarage iedere dag wordt opgebouwd bij de vluchtheuvel voor het ziekenhuis.
• Mensen na hun overlijden in de tuin begraven worden.
• De babybedjes hier alleen worden gebruikt om een overleden baby in te vervoeren.
• De verloskundigen hier de Nederlandse dropjes ‘eatable’ vonden.
• Dat een groepje jongetjes (±10 jaar) die op de schoolbus staan te wachten ons elke ochtend gniffelend en uit volle borst groeten ‘Hello, goodmorning ladies’.
• Een episiotomie (knip) wordt gezet met een stitchcutter (mesje) omdat er niet genoeg en vrijwel alleen maar botte scharen zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
