Hakuna Matata!

Iedere ochtend lopen wij vol verwachting naar het ziekenhuis en vragen wij onszelf af hoe onze dag eruit zal gaan zien!Soms starten we de ochtend met een hele lege afdeling, lopen we een rondje door het ziekenhuis en ligt de afdeling helemaal gevuld als we terugkomen.

Een lege afdeling in de ochtend vinden wij leuk want dit betekent dat er tijd is om de ochtendgebeden uit volle borst te gaan zingen! Om jullie van onze 'dienststart' een impressie te geven hebben we afgelopen week een stukje mogen filmen (kijk vooral door tot het einde): http://www.youtube.com/watch?v=uxmnw60gH6U .

Onze 2e stageweek start op maandag zonder water uit de kranen. Wat blijkt is dat dit het hele weekend al zo is. Op verloskamer 1 ligt een mw. met weeën waar wij ons gelijk op storten. Eén van de verloskundigen gaat met ons mee naar deze dame. Wij wijzen naar het matras waar het bloed van de vorige patiënt nog op zit. De verloskundige haalt mw. uit bed en draait het matras om. Probleem opgelost! Valerie assisteert Kelly bij deze bevalling en er wordt een gezonde jongen geboren. Kelly hecht onder supervisie haar eerste ruptuur en Valerie wast met de resterende vloeistof uit het infuuszak haar bebloede onderarmen. Einde van de ochtend komt er weer water uit de kranen. Echter duurt het minuten voordat het water enigszins helder van kleur wordt. Beter iets dan niets, werken zonder water is toch wel een flink obstakel! Ook ontdekken we op een verloskamer een soort krekel met een afmeting van ± 10 cm. die lekker zit te chillen op een flesje glijmiddel.

Vanwege het Paasweekend werken we deze week maar 3 dagen. In deze 3 dagen zien we een aantal zwangeren en slagen erin om 4 kinderen geboren te laten worden. Valerie plukt zonder aarzelen een jonge vrouw (17 jaar) met persdrang uit de wachtrij met zwangeren, ze zou volgens de papieren een stuitligging hebben maar gelukkig voelt Valerie een hoofd en geen billen bij het inwendig onderzoek. Nog geen 2 minuten later is deze jonge vrouw moeder geworden, oeps net op tijd uit de gang gehaald! We geven een lokale verloskundige in opleiding een korte klinische les over het beoordelen van het CTG (hartflimpje van de baby) aangezien hij een CTG afkoppelt en aan ons vraagt of wij de grafiek kunnen aflezen aangezien hij hier helemaal niks van weet. Kelly verzorgt een mw. met bloedverlies. Volgens de menstruele cyclus zou mw. 35 weken zwanger zijn en volgens de echo die gemaakt wordt is ze 28 weken zwanger. Wij schatte haar buik aan de hand van de fundushoogte (hoogte van de baarmoeder) rond de 32-34 weken zwangerschap. Er zou geen sprake zijn van een placenta praevia (voorliggende placenta) wat het bloeden kan verklaren. Echter bloedde mw. in de middag te veel waardoor zij een keizersnede kreeg. Samen met een verloskundige gingen wij mee naar de operatiekamers. We lopen door de gang van het operatiecomplex tussen de plassen water door van het lekkende dak. Een dokter in opleiding voert de keizersnede samen met een operatieassistente uit. De keizersnede verloopt vervolgens dramatisch… Na het openen van de baarmoeder blijkt de placenta toch laag te liggen (placenta praevia) waardoor hij de placenta eerst moet verwijderen alvorens het kind geboren te laten worden. De placenta wordt stukje bij beetje verwijderd. De klok tikt verder… Ondertussen komt een andere dokter hem helpen nadat hij zich rustig omgekleed en gewassen heeft. Tussen het verwijderen van de placenta en geboorte van het kind zit ruim 4 minuten, dit betekent dat het kind deze 4 minuten vrijwel zonder bloedtoevoer (en dus zuurstof) in de buik heeft gezeten. Onze hartslag stijgt en we houden onze adem in. Uiteindelijk wordt er een klein jongetje geboren die slap, bleek (wit) en geen ademhaling heeft (Apgar 1/2/4). De baby wordt opgevangen op een soort reserve reanimatietafel die niet werkbaar en incompleet is. Ook deze opvang verloopt niet volgens het protocol. De baby ligt kletsnat op tafel en wordt als eerst diep uitgezogen waarna de beademing wordt gestart waarbij het kind door zijn houding (kin op de borst) de luchtweg niet vrij heeft. Hij 'gaspt' en we zien de borstkas niet omhoog komen. Kelly gaat op de andere operatiekamer waar ook een keizersnede bezig is, op zoek naar materialen. Valerie hoort echter wel een hartslag van boven de 60, neemt de beademing over en slaagt erin om met een Mayo tube effectief te beademen. Nog een andere arts schiet te hulp. Omdat wij al meerdere keren hebben laten vallen dat we naar de andere operatiekamer moeten waar een uitgebreidere opvangtafel staat gaat ze hiermee akkoord. Valerie maakt terwijl er op die operatiekamer nog een andere keizersnede gaande is de opvangtafel gereed en Kelly tilt de baby van de ene naar de andere kamer. Ondertussen zijn we ruim 10 minuten na zijn geboorte. Op het moment dat we denken dat hij het echt niet gaat redden begint hij toch spontaan, maar onregelmatig, te ademen. Hij wordt wat minder slap, is nog altijd bleek en zijn ademhaling is onregelmatig. In plaats van de beademing te ondersteunen wordt de beademing weggehaald en wordt het kindje toegesproken “Come on baby, you can do it!”. De baby krijgt een neusbril met een 1 liter zuurstof want er is simpelweg geen andere optie. Ondanks zijn conditie kijkt het jongetje ons met grote ogen aan en begint hij wat te jammeren. Op de monitor zien we wisselende waarden maar met name heel veel bradycardieën (hartslagdalingen) en saturatiedalingen (zuurstofdalingen). Er worden ontelbare pogingen ondernomen om een infuus en navellijn te plaatsen met geen resultaat. We brengen de kleine man vervolgens in ‘stabiele’ conditie over naar de afdeling neonatologie. Met een dubbel gevoel laten wij hem daar achter. Blij dat hij leeft maar met de vraag hoe zijn hersenen eraan toe zullen zijn en wat dit voor consequenties zal hebben voor zijn ontwikkeling. Je kan je afvragen wat in dit geval beter zal zijn geweest…In ieder geval treffen we de dag daarna een stralende moeder bij haar zoon aan op de afdeling neonatologie.

Gelukkig is er ook heel veel tijd voor leuke dingen! Inmiddels beginnen we ons aardig thuis te voelen op de afdeling en in Tugela Ferry. Iedereen weet ons inmiddels aardig te vinden op de afdeling en zo hier en daar krijgen we zelfs wat complimenten. Ondanks dat we regelmatig nog best verbaasd zijn over dingen hebben we ook veel lol tijdens het werk! Soms zijn we onze patient die nog geen 10 minuten geleden bevallen was kwijt of ligt er ineens een andere vrouw op het bed. Als het druk is, is het ook niet raar dat de net bevallen vrouw met haar baby opstaat alsof er niks gebeurd is en aan de wandel gaat. Onze gezichten spreken dan boekdelen aangezien wij dit niet gewend zijn. Tevens beginnen we ook wat kleine verschillen in werkwijze tussen de verloskundigen te ontdekken en zien we ook wat meer de zachte kanten van hen. We durven beetje bij beetje uitleg te geven over hoe wij opgeleid zijn en het beleid dat bij ons gehanteerd wordt. Zo vertellen we de hoofdvroedvrouw Brenda wat ons de afgelopen 2 stageweken is opgevallen. Voorzichtig bespreken we het vrijwel routinematig toepassen van fundusexpressie (duwen op de buik bij geboorte kind), tijdstip geboorte hoofd + schouders en het classificatie systeem voor het CTG. Aankomende maand zijn alle lokale student-verloskundigen op school, dus verwachten wij nog meer leermomenten te kunnen pakken. In 7 stagedagen hebben we nu totaal 8 bevallingen gedaan. We proberen elkaar zoveel mogelijk te assisteren om zo scherp mogelijk te blijven en elkaar van feedback te voorzien.

Omdat het dit weekend paasweekend was, werd van ons niet verwacht dat we stage kwamen lopen. Met deze vrije dagen wisten wij uiteraard wel raad; St. Lucia! Om daar te komen, moesten we vervoer zien te regelen van en naar Pietermaritzburg, vanwaar we een auto kunnen huren om in St. Lucia te komen. Om dit te regelen, hebben we onszelf maar een rondleiding gegeven door het ziekenhuis, waardoor we veel nieuwe mensen hebben leren kennen en wij de tripjes hebben kunnen regelen!
Donderdag rijden we vanuit Pietermaritzburg met onze huurauto (jaja, weer een Kia Picanto) naar St. Lucia (±300 km.). Snelweg klinkt saai maar het uitzicht is verbluffend en gebeurd vanalles op en naast de snelweg; fruitstalletjes, mensen die op de weg lopen en een heleboel lifters. Einde van de middag melden we ons bij ons wat decadente verblijf ‘African Ambience Guesthouse’. Terwijl we aanbellen bij de poort, kakt en piest er gelijk vanuit de boom een aap op onze brandschone voorruit. Welkom in St. Lucia, het dorpje in het iSimangaliso moerasgebied waar onder andere apen en nijlpaarden wonen! St. Lucia doet ons een beetje tropisch aan in vergelijking met Tugela Ferry. We brengen de middag/avond door bij The Ski Boat Club waar we vergezeld worden door een Nederlandse Job en we onder het genot van een wijntje en pizza onze reistips uitwisselen. Vrijdagochtend worden we om 05:00 opgehaald want we gaan op safari in het Hluhluwe Park (spreek uit; shloe-shloe-wee). Het Hluhluwe park (960 km2) is het oudste nationale park van Zuid-Afrika. We rijden de hele dag door het prachtige, oneindige, groene, heuvelachtige landschap met adembenemende uitzichten. We 'ruiken' de dieren en slagen erin om zebra’s, neushoorns, antilopen, giraffes, olifanten, buffels, apen en een leeuw te zien. Ook komen we Pumba (& familie) van de Lion King meerdere keren tegen.

Voldaan en besmeurd met stof sluiten we de safari in het park af met een Afrikaanse braai (bbq). ’s Avonds maken we een strandwandeling langs de Indische oceaan, helaas mag je daar niet zwemmen (wat Kelly helemaal niet erg vindt) omdat de haaien op de loer liggen. We zien een prachtige zon achter achter de bomen zakken, zuchhhhtttt....we gaan nooit meer naar huis.

Zaterdag relaxen we in het hotel en maken we optimaal gebruik van de gratis WiFi en hebben we contact met het thuisfront. In de middag maken we een boottocht over het brakke water van de St. Lucia rivier en door het moerasgebied van iSimangaliso. Het gebied staat bekend om de 4 ecosystemen die er zijn en de vele soorten dieren die er leven. We zien een heleboel nijlpaarden, een buffel en verschillende vogels waaronder een grote zeearend maar door de regen slagen we er niet in om krokodillen te spotten. 's Avonds trakteren we onszelf op een verrukkelijke tropische cocktail want die hebben we niet in Tugela Ferry.
Onze Paasdagen bestaan onder andere uit een dagje met onze auto rijden door het oostelijke en westelijke deel van het moerasgebied van iSimangaliso. Tijdens het rijden evalueren we onze stagedagen. Ook in dit gebied zien we veel wilde dieren waaronder nieuwsgierige apen met blauwe ballen en een soort mega hagedis waarvan we de naam niet weten! De vliegende kevers behoren niet tot onze favoriet, vooral als ze onze auto in dreigen te vliegen veroorzaakt dit hilarische momenten. We relaxen met onze kleffe croissantjes aan het strand bij Mission Rocks en Cape Vidal waar we aan de praat raken met een man uit Durban, hij verteld dat zijn vrouw ook verloskundige is. Wederom een geslaagde dag, iSamangaliso is prachtig!

Maandag geven we onszelf een stranddag cadeau. Terwijl we de auto bij het strand parkeren zien we in de nabijgelegen rivier een flinke krokodil zwemmen. We genieten van het rustige strand en de zonnige dag. Tussendoor worden we 'gestoord' door een groep nonnen die vragen of we een foto van hen willen maken, ze zijn een dagje uit en hebben duidelijk onderling veel lol. Wij besluiten daarom ook een foto van hen te maken! Valerie wilde de Indische Oceaan toch wel echt even voelen en besloot voorzichtig het ruige zeewater te trotseren. Aangezien Kelly gezandstraald was kon zij niet achter blijven en heeft Valerie ervaren dat Kelly haar angst voor zee en vissen niet onderschat mag worden. Onder mentale begeleiding van Valerie slaagt Kelly erin om even kopje onder te gaan. We liggen zo lekker te relaxen dat Kelly bijna met handdoek en e-reader door de Indische Oceaan wordt meegenomen, ineens was het niet meer eb maar vloed. Na een frisse duik in het zwembad van het Guesthouse zetten we onze reis naar Pietermaritzburg in. Morgenochtend rijden we met de dietiste van het ziekenhuis terug naar het Church of Scotland Hospital in Tugela Ferry waar waarschijnlijk genoeg zwangere vrouwen op ons liggen te wachten.

Weetjes:
• Excuus voor alle mailtjes, wij weten door ons slechte bereik soms niet of iets nou wel of niet verzonden is.
• Wij verliezen minstens een liter vocht aan zweet bij het hechten van een ruptuur.
• De huid van de Afrikaanse vrouw veel minder snel scheurt.
• Dat de kip bij de lokale snackbar tegenover het ziekenhuis voor herhaling vatbaar is.
• Kelly vangt kakkerlakken met een Tupperware bakje en roept vervolgens om hulp!
• Valerie is op zoek naar de dief van haar papaya.
• Dat wij weleens een hotel verlaten zonder te betalen….oeps!
• Links rijden inmiddels een normale zaak voor ons is. Alleen is Valerie soms nog in de war met de ruitenwissers/knipperlichten.
• Dat alle baby’s die geboren worden volgens de weegschaal rond de 3 kg wegen. Van de week gaan we deze weegschaal toch eens even testen.
• Aan Kelly is gevraagd of zij van onze mannelijke collega zijn Makoti wil zijn.
• In St. Lucia wij eten alsof we geen eten hebben in Tugela Ferry.
• Wij zijn verslaafd aan EET-SUM-MOR koekjes.
• Valerie tijdens elke film/serie die we kennen in no-time ligt te slapen.
• Sfundo komt regelmatig vragen hoe het met ons gaat en hoeveel baby’s er geboren zijn. Amphiqwe het heerlijk vindt om ons avondeten te komen proeven en hoopt dat we binnenkort voor haar zullen koken. De kleine Amkelo maakt af en toe een dansje in onze keuken en gaat gerust op onderzoek uit. We eten zeker wekelijk gezellig met z'n allen.

We sluiten het Paasweekend af met veel HAKUNA MATATA momenten en zien uit naar een nieuwe stageweek! Tot de volgende blog!